Historia i przekonania Waldensów

Historia waldensów jest historią prześladowań, wytrwałości i oddania naukom biblijnym. Ten prawie 800-letni ewangelicki ruch chrześcijański był znany w najdawniejszych czasach jako „Biedny”. Pochodzący z XII-wiecznych Alp włoskich waldensianie powstali dzięki działaniom Petera Waldo z Lyonu.

Kluczowe rzeczy na wynos: Waldensi

• Waldensjanie, jedna z pierwszych ewangelicznych grup chrześcijańskich, zostały założone przez Petera Waldo ( Valdes po francusku) z Lyonu około 1170 r.
• Począwszy od drugiej połowy XII wieku, ruch waldensów był wczesnym zwiastunem reformacji protestanckiej.
• Po wydaleniu z Kościoła rzymskokatolickiego Waldensiowie osiedlili się w alpejskich regionach górskich Francji i Włoch, gdzie nadal istnieją.

Ruch Waldensa był jednym z pierwszych chrześcijańskich wysiłków, aby przełożyć Biblię na lokalny dialekt i zaangażować się w publiczne głoszenie ewangelii. Zaangażowanie grupy można streścić w tych trzech działaniach: głoszenie ewangelii i rozumienie jej w ojczystym języku ludu, identyfikowanie się z biednymi poprzez bycie biednymi oraz dążenie do ściślejszego posłuszeństwa życiu wiary poprzez przestrzeganie nauk Jezusa Chrystus i przykład swoich uczniów.

Inne podobne ruchy ewangeliczne były powszechne w czasach średniowiecza, ale żaden nie przetrwał tak jak waldensowie. Przed datą 300 lat reformacji protestanckiej początek ruchu waldensów jest czasem nazywany „pierwszą reformacją”. Grupa ta została również nazwana „najstarszym kościołem ewangelickim” i „Izraelem Alp”.

Chociaż waldensiści nie zamierzali przeciwstawiać się Kościołowi rzymskokatolickiemu, byli markowymi heretykami, ekskomunikowani przez papieża Lucjusza III w 1184 r. I byli celem eksterminacji w kilku kampaniach. W rzeczywistości byli małą, rozproszoną, ale zwartą grupą, która wyznawała wierzenia ortodoksyjne i ogólnie pozostała wierna Kościołowi katolickiemu do czasu reformacji.

Waldo z Lyonu (ok. 1140–1217)

Założycielem waldensów był Waldo (po francusku Valdes ) z Lyonu, bogaty i wpływowy młody kupiec z Lyonu we Francji. Po nagłej śmierci bliskiego przyjaciela Waldo zaczął szukać głębszego sensu w życiu. Około 1173 r. Waldo był głęboko poruszony słowami Jezusa Chrystusa do bogatego młodego człowieka w Ewangelii Marka 10:21:

Patrząc na tego człowieka, Jezus poczuł prawdziwą miłość do niego. „Jest jeszcze jedna rzecz, której nie zrobiłeś”, powiedział mu. „Idźcie, sprzedajcie cały swój dobytek i dajcie biednym pieniądze, a będziecie mieli skarb w niebie. Więc chodź, chodź za mną. ”(NLT)

Dobrowolne ubóstwo

W latach 1173 111176 życie Waldo zmieniło się radykalnie. Decydując się dosłownie na słowa Pana, oddał swoje bogactwo ubogim i rozpoczął życie celowej nędzy. Później jego uczniowie staną się znani jako Biedni ludzie z Lyonu, lub po prostu Biedni . Nazwali się imieniem Biedny Duch Błogosławieństwa w Ewangelii Mateusza 5: 3.

Głoszenie Ewangelii

Wierząc, że wszyscy ludzie powinni mieć możliwość usłyszenia i zrozumienia Słowa Bożego, Waldo zatrudnił Bernarda Ydrosa i Stephena z Ansy do przetłumaczenia kilku ksiąg biblijnych z łacińskiej Wulgaty na swój miejscowy dialekt francusko-prowansalski. Kiedy tłumaczenie zostało przedstawione w Rzymie, otrzymało od papieża słowa aprobaty. Zachęcony pozytywną reakcją Waldo miał nadzieję, że jego wysiłki rozpoczną odnowę w całym kościele.

Od tego tłumaczenia Waldo zaczął publicznie głosić i nauczać Biblię. Naśladując jego przykład, wyznawcy Waldo (podróżujący dwójkami) zabrali ewangelię do okolicznych miast i wsi. Ta działalność publicznego głoszenia była szczególnie obraźliwa dla władz katolickich i podżegała do konfliktu i prześladowań, które Waldensianie będą znosić przez wieki.

„Peter” Waldo

Wiosną 1179 roku Waldo i jego wyznawcy zostali zabraniani przez kościół głoszenia, chyba że ksiądz wyraźnie go zaprosił. Ale Waldo był przekonany, że ciało Chrystusa powinno opierać swoje doświadczenia na doświadczeniach apostołów, a nie na ludzkich konstrukcjach swoich czasów. Nadal głosił otwarcie. Kilka lat później, około 1183 r., Arcybiskup Lyonu został wyrzucony z miasta.

Kiedy ostrzegano go, aby przestał głosić, Waldo odpowiedział słowami Apostoła Piotra w Dziejach Apostolskich 4:19: „Czy myślisz, że Bóg chce, abyśmy byli ci posłuszni niż on?”. Niektórzy historycy uważają, że ten epizod był katalizatorem skierowania Waldo jako przyszły Waldensjusz jako „Peter Waldo”.

Po wyrzuceniu Waldo z Lyonu niewiele wiadomo o jego życiu, poza tym, że prawdopodobnie zmarł około 1217 r. Lub 1218 r.

Zwolennicy określali siebie mianem członków Waldo co, i nazwali ich grupę społecznością Nie chcieli być uważani za istotę religijną poza Kościołem katolickim . Chcieli po prostu być grupą ludzi świeckich Chrześcijańscy uczniowie, którzy poszli za Chrystusem i głosili jego przesłanie.

Po wydaleniu z miasta Waldo i jego zwolennicy przenieśli się w odległe alpejskie obszary górskie Francji i Włoch. Przez następne trzy stulecia Waldensjanie byli prześladowani, zmuszani do podziemia i uciekania. Niemniej jednak utworzyli silne społeczności i ostatecznie rozprzestrzenili się na Austrię, Niemcy i inne części Europy.

Nauki Jezusa

Chodzą około dwóch na dwa, boso, odziani w wełniane szaty, nic nie posiadając, trzymając wszystkie rzeczy wspólne jak apostołowie, nagi, idąc za nagim Chrystusem. Obserwacje XII wieku Churchman, Walter Map.

Pewien historyk wyjaśnił, że to niezwykłe użycie przymiotnika naked oznacza zarówno ubogich materialnie i samego Chrystusa . Bez religijnych dodatków, Waldensjanie starali się iść za Chrystusem w jego ubóstwie i jako jedyny punkt odniesienia dla wiary.

Tak więc celem Waldensów było życie w absolutnej wierności naukom Jezusa Chrystusa, szczególnie w jego Kazaniu na Górze. Zwolennicy chcieli przeżyć, tak blisko, jak to możliwe, doświadczenia pierwszych uczniów. W rezultacie praktyką, która najostrzej zdefiniowała waldensów, było ich ślubowanie życia w ubóstwie i prostocie, tak jak robili to pierwsi chrześcijanie.

Wiara w Biblię

Wierzenia waldensów oparte są na Biblii, ale ruch rozpoczął się w czasie, gdy zwykli ludzie nie mieli dostępu do Pisma Świętego. Dlatego Biblię trzeba było przetłumaczyć na język ojczysty i głosić publicznie, aby wszyscy ludzie mogli usłyszeć i zrozumieć Słowo Boże. Tylko wtedy mężczyźni i kobiety mogą poznać Jezusa Chrystusa jako centrum ich wiary. Wierzyli, że zbawienie było dziełem samego Chrystusa.

Waldensjanie wierzyli, że Kościół, wierny swemu prawdziwemu powołaniu, podąża śladami apostołów. Waldensjanie byli przeciwni wszelkim formom przemocy. Na podstawie Mateusza 5: 33-37 odmówili złożenia przysięgi. Odrzucili także praktykę sprzedaży odpustów i odmówili pożyczania pieniędzy na odsetki. Te poglądy często sprawiały, że waldensi wydawali się groźnym buntownikom zarówno dla władz religijnych, jak i ówczesnych władz politycznych.

Wszyscy uczestniczyli we wspólnocie waldensów; mężczyźni i kobiety, młodzi i starzy, wszyscy mogą głosić ewangelię. Ze względu na ich oddanie Pismu, wiele praktyk religijnych i poglądów Waldensa było zbieżnych z poglądami protestanckich reformatorów z XVI wieku. Odrzucili pojęcie czyśćca, przeistoczenia i niektóre katolickie sakramenty. Nie chcieli czcić świętych ani modlić się za zmarłych.

Waldensjanie byli przekonani, że kościół straci życie duchowe, jeśli stanie się bogaty, uprzywilejowany i potężny na świecie. Dlatego, kiedy cesarz Konstantyn uczynił chrześcijaństwo religią państwową w IV wieku, waldensi uważali to za kompromis ze światem i początek upadku kościoła.

Niemniej jednak większość waldensów na ogół pozostawała ortodoksyjna i nadal uważała się za część Kościoła rzymskokatolickiego aż do czasu Reformacji. Wielu przyjmowało komunię co najmniej raz w roku i chrzciło swoje dzieci.

Barba

W XV wieku Waldensjanie zaczęli nazywać swoich pastorów i kaznodziejów barba, terminem szacunku oznaczającym wujka w lokalnym dialekcie alpejskim. Tytuł nie pozwolił im pomylić ich z katolickimi ojcami . Młode barby zostały wysłane do szkoły na szkolenie w Piśmie Świętym i przygotowanie do życia w służbie. Po szkoleniu towarzyszą doświadczonemu barba, aby zdobyć doświadczenie w pracy. Barbas podróżował parami, odwiedzając małe grupy podziemnych wierzących. Przebrani za pielgrzymów i kupców unikali katolickich inkwizycji.

Reformacja

Również w XV wieku waldensiści związali się z braćmi czeskimi i wspierali swojego przywódcę, czeskiego reformatora kościoła Jana Husa. Hus został uznany za heretyka i spalony na stosie w 1415 roku za swoje radykalne nauki. Chociaż pozostał oddanym kapłanem katolickim, jego poglądy były zgodne z poglądami waldensów. Hus wierzył, że Pismo Święte jest ostatecznym autorytetem, a nie Kościół katolicki. Uważał także, że Biblię należy tłumaczyć na popularne języki, aby można ją było czytać i publicznie głosić.

Ostatecznie, pod wpływem szwajcarskiego reformatora Williama Farela (1489 1565), waldensiści przyłączyli się do reformacji protestanckiej i dostosowali się do zreformowanych poglądów kalwinizmu.

Prześladowania i masakra

Waldensjanie znosili prześladowania nie tylko na początku, ale na przestrzeni wieków i w różnych miejscach. To tylko niektóre z bardziej znaczących masakr.

• W 1251 r. Waldensowie w Tuluzie we Francji zostali zamordowani za nieprzestrzeganie kościoła, a ich miasto spłonęło.
• Masakra 22 wiosek we francuskim regionie Luberon w Prowansji miała miejsce w 1545 r. Królewskie wojska dowodzone przez barona z Opp de zostały rozkazane przez króla Francji Franciszka ukarać opozycjonistów. Papieska armia brutalnie zamordowała prawie 3000 Waldensów w krwawej krucjacie, w tym w M rindol i Cabri res.
• W styczniu 1655 r. Miała miejsce masakra zwana „Wielkanocą Piemoncką” lub „Krwawą Wiosną”. Pod siłami księcia Sabaudzkiego setki nieuzbrojonych waldensów zostały okrutnie torturowane i zabite.
• W 1685 r. Król Ludwik XIV uchylił edykt nanteski, który zapewnił Waldensjuszom krótki okres ochrony religijnej. Po raz kolejny szeroko zakrojona kampania zaczęła oczyszczać waldensów i zmuszać ich z powrotem do katolicyzmu. W 1686 r. Nowy książę zabronił Waldensjuszom praktykowania religii i po raz pierwszy kościół formalnie się oparł. W ciągu trzech dni walki Waldensjanie zostali pokonani, ich kościoły spalone, a ponad 8000 zostało wtrąconych do więzienia. Dwa tysiące waldensów zginęło w masakrze.

Większość ocalałych waldensów schroniła się w Szwajcarii. Ale kilka lat później, w 1689 r., Mogli wrócić do swoich dolin w tak zwanym „chwalebnym powrocie”.

Historia przetrwania

Mimo że byli stłumieni liczebnie, waldensi przetrwali wieki trudności i ucisku. W XVIII wieku utrzymywali oni klauzurową obecność protestancką w głównie katolickim regionie Piemontu w północno-zachodnich Włoszech. Tylko przy pomocy okolicznych krajów protestanckich waldensowie przetrwali.

W 1848 r. Kościół waldensów został ostatecznie wyzwolony poprzez edykt emancypacyjny, który dał im wolność prawną i polityczną. Niemniej jednak Kościół wciąż borykał się z katolickim ujarzmieniem. Kiedy Alexis Muston, dziewiętnastowieczny pastor reformowany we Francji, napisał rozprawę na temat waldensów bez oficjalnego pozwolenia kościoła, został postawiony przed sądem i musiał uciec z kraju. Później książka Mustona „ Izrael Alp: pełna historia Waldensów z Piemontu i ich kolonii”, pierwotnie wydana w 1875 r., Została przetłumaczona na angielski i niemiecki. Tekst przedstawia być może najważniejszą historię Waldensów od czasów ich powstania do czasu ich emancypacji.

Waldensjanie nadal istnieją, przede wszystkim we włoskim regionie Piemontu.

W 2015 r. Papież Franciszek odwiedził kościół waldensów w Turynie we Włoszech. To tutaj w średniowieczu chrześcijanie waldensowscy przeżyli brutalne prześladowania ze strony Kościoła katolickiego. W imieniu Kościoła papież Franciszek poprosił wierzących waldensów o przebaczenie:

„Ze strony Kościoła katolickiego proszę o wybaczenie, proszę o niechrześcijańskie, a nawet nieludzkie postawy i zachowania, które wam pokazaliśmy. W imieniu Pana Jezusa Chrystusa, przebacz nam! ”

Światło w ciemności

Tradycyjnym godłem kościoła waldensów jest świeca na szczycie Biblii. Motto nad symbolem brzmi „Lux Lucet in Tenebris”, co oznacza „światło świecące w ciemności”.

W sercu historii Waldensa jest lud niezniszczalnej wiary. Wbrew wszelkim przeciwnościom ich światło nie zgasłoby w ciemnościach brutalnego ucisku i izolacji. Niepohamowany duch waldensów odzwierciedla ducha ich Zbawiciela, Światła Świata, którego odważyli się podążać.

Źródła

• Kapic, KM i Vander Lugt, W. W Pocket Dictionary of the Reformed Tradition (s. 126).
• The Waldensians: The Waldensian Motto: Into Darkness, Light. Christian History Magazine-Issue 22.
• Piłka nożna z Lyonu: Prorok bez honoru. Magazyn historii chrześcijańskiej - wydanie 22.
• Jackson, SM (red.). Nowa encyklopedia wiedzy religijnej Schaffa-Herzoga (t. 12, s. 241).
• Bouchard, G. Starożytne i nieśmiertelne światło: Waldensjanie od XII wieku do reformacji protestanckiej. Christian History Magazine-Issue 22.
• Bryer, KJ Waldo, Peter. Who s Who in Christian History (s. 703).
• Schaff, P., i Schaff, DS History of the Christian Church (Vol. 5, str. 495).