Nadzieja jest drugą z trzech cnót teologicznych; pozostałe dwa to wiara i miłość (lub miłość). Jak wszystkie cnoty, nadzieja jest nawykiem; podobnie jak inne cnoty teologiczne, jest to dar Boży poprzez łaskę. Ponieważ teologiczna cnota nadziei ma na celu zjednoczenie z Bogiem w życiu pozagrobowym, mówimy, że jest to cnota nadprzyrodzona, która, w przeciwieństwie do cnót kardynalnych, wyraźnie nie może być praktykowana przez tych, którzy nie wierzą w Boga. Kiedy mówimy o nadziei w ogóle (jak w „Mam nadzieję, że dzisiaj nie będzie padać”), mamy na myśli jedynie oczekiwanie lub pragnienie czegoś dobrego, co jest zupełnie inne niż teologiczna cnota nadziei.
Co to jest nadzieja?
Zwięzły słownik katolicki definiuje nadzieję jako
Teologiczna cnota, która jest nadprzyrodzonym darem nadanym przez Boga, poprzez który można zaufać Bogu, da życie wieczne i środki do jego uzyskania, pod warunkiem współpracy. Nadzieja składa się z pragnienia i oczekiwania wraz z rozpoznaniem trudności, jakie należy pokonać w osiągnięciu życia wiecznego.
Zatem nadzieja nie implikuje przekonania, że zbawienie jest łatwe; wręcz przeciwnie. Mamy nadzieję w Bogu, ponieważ jesteśmy pewni, że sami nie możemy osiągnąć zbawienia. Boża łaska, udzielona nam dobrowolnie, jest konieczna, abyśmy mogli robić to, co musimy, aby osiągnąć życie wieczne.
Nadzieja: nasz dar chrztu
Podczas gdy teologiczna cnota wiary zwykle poprzedza chrzest dorosłych, należy mieć nadzieję, że ks. John Hardon, SJ, zauważa w swoim współczesnym słowniku katolickim, „zostaje przyjęty na chrzcie razem z łaską uświęcającą”. Nadzieja „sprawia, że człowiek pragnie życia wiecznego, które jest niebiańską wizją Boga, i daje pewność otrzymania łaski niezbędnej do osiągnięcia nieba”. Podczas gdy wiara jest doskonałością intelektu, nadzieja jest aktem woli. Jest to pragnienie wszystkiego, co dobre, czyli wszystkiego, co może nas doprowadzić do Boga i dlatego, podczas gdy Bóg jest ostatnim materialnym przedmiotem nadziei, inne dobre rzeczy, które mogą pomóc nam wzrastać w uświęceniu, mogą bądźcie pośrednimi materialnymi obiektami nadziei.
Dlaczego mamy nadzieję?
W najbardziej podstawowym znaczeniu mamy nadzieję, ponieważ Bóg dał nam łaskę nadziei. Ale jeśli nadzieja jest również nawykiem i pragnieniem, a także cnotą nasyconą, możemy oczywiście odrzucić nadzieję poprzez naszą wolną wolę. Decyzji o odrzuceniu nadziei pomaga wiara, dzięki której rozumiemy (słowami ojca Hardona) „wszechmoc Boga, jego dobroć i wierność temu, co obiecał”. Wiara doskonali intelekt, który wzmacnia wolę w dążeniu do przedmiotu wiary, który jest istotą nadziei. Kiedy już będziemy w posiadaniu tego obiektu, to po wejściu do nieba nadzieja nie jest już dłużej potrzebna. Zatem święci, którzy cieszą się piękną wizją w następnym życiu, nie mają już nadziei; ich nadzieja się spełniła. Jak pisze św. Paweł: „Albowiem jesteśmy zbawieni nadzieją. Ale nadzieja, którą się widzi, nie jest nadzieją. Albowiem co widzi człowiek, dlaczego ma nadzieję?” (Rzymian 8:24). Podobnie ci, którzy nie mają już możliwości zjednoczenia z Bogiem, czyli ci, którzy są w piekle, nie mogą już mieć nadziei.
Cnota nadziei należy tylko do tych, którzy wciąż walczą o pełne zjednoczenie z Bogiem mężczyzn i kobiet na tej ziemi iw Czyśćcu.
Nadzieja jest konieczna do zbawienia
Chociaż nadzieja nie jest już konieczna dla tych, którzy osiągnęli zbawienie, i nie jest już możliwa dla tych, którzy odrzucili środki zbawienia, pozostaje ona niezbędna dla tych z nas, którzy wciąż pracują nad naszym zbawieniem w strachu i drżeniu (por. Filipian 2 : 12). Bóg nie arbitralnie usuwa dar nadziei z naszych dusz, ale my, poprzez nasze własne działania, możemy zniszczyć ten dar. Jeśli stracimy wiarę, nie będziemy już mieli podstaw do nadziei ( tj. Wiary w „wszechmoc Boga, jego dobroć i wierność temu, co obiecał”). Podobnie, jeśli nadal wierzymy w Boga, ale wątpimy w Jego wszechmoc, dobroć i / lub wierność, to popadliśmy w grzech rozpaczy, który jest przeciwieństwem nadziei. Jeśli nie żałujemy rozpaczy, odrzucamy nadzieję i poprzez własne działanie niszczymy możliwość zbawienia.
