Podstawowa definicja bodhicitty to „pragnienie urzeczywistnienia oświecenia ze względu na innych”. Jest również opisywany jako stan umysłu bodhisatwy, zwykle oświeconej istoty, która ślubowała pozostać na świecie, dopóki wszystkie istoty nie zostaną oświecone.
Nauki o bodhicitcie (czasem pisane bodhicitta) wydają się rozwijać w buddyzmie mahajany około II wieku n.e., dawać lub przyjmować, lub mniej więcej w tym samym czasie prawdopodobnie napisano Sutry Prajnaparamity. które obejmują Serce i Sutrę Diamentową, są rozpoznawalne przede wszystkim ze względu na nauczanie o śunjacie, czyli pustce.
Co to nie jest ja?
Starsze szkoły buddyzmu postrzegały doktrynę anatmana - bez jaźni - w ten sposób, że ego lub osobowość jednostki jest kajdanem i złudzeniem. Po uwolnieniu się od tego złudzenia jednostka może cieszyć się błogością Nirwany. Ale w Mahajanie wszystkie istoty są pozbawione esencji, lecz zamiast tego istnieją w ogromnym związku egzystencji. Sutry Prajnaparamity proponują, aby wszystkie istoty były razem oświecone, nie tylko z poczucia współczucia, ale dlatego, że tak naprawdę nie jesteśmy oddzieleni od siebie.
Bodhicitta stała się istotną częścią praktyki mahajany i warunkiem do oświecenia. Poprzez bodhicittę pragnienie osiągnięcia oświecenia wykracza poza wąskie interesy indywidualnej jaźni i obejmuje wszystkie istoty we współczuciu. Jego Świątobliwość 14. Dalajlama powiedział:
„Cenny przebudzający umysł bodhicitty, który bardziej niż siebie ceni inne czujące istoty, jest filarem praktyki bodhisatwy ścieżki wielkiego pojazdu.
„Nie ma bardziej cnotliwego umysłu niż bodhicitta. Nie ma bardziej potężnego umysłu niż bodhicitta, nie ma bardziej radosnego umysłu niż bodhicitta. Aby osiągnąć swój ostateczny cel, umysł przebudzenia jest najwyższy. Aby osiągnąć cel wszystkich innych żywych istot, nie ma nic lepszego niż bodhicitta . Przebudzenie umysłu jest niezrównanym sposobem gromadzenia zasługi . Aby oczyścić przeszkody, bodhicitta jest najwyższa . Dla ochrony przed zakłóceniami bodhicitta jest najwyższa. Jest to jedyna w swoim rodzaju i wszechstronna metoda. Każdą zwykłą i nadprzyrodzoną moc można osiągnąć za pomocą bodhicitty. Dlatego jest ona absolutnie cenna.
Uprawa Bodhicitty
Możesz rozpoznać, że bodhi oznacza „przebudzenie” lub to, co nazywamy „oświeceniem”. Citta to słowo „umysł”, które czasami tłumaczy się jako „serce-umysł”, ponieważ oznacza ono bardziej emocjonalną świadomość niż intelekt. Słowo może mieć różne odcienie znaczenia w zależności od kontekstu. Czasami może odnosić się do stanów umysłu lub nastrojów. W innych przypadkach jest to umysł subiektywnego doświadczenia lub podstawa wszystkich funkcji psychologicznych. Niektóre komentarze mówią, że podstawową naturą citta jest czyste oświetlenie, a oczyszczona citta jest urzeczywistnieniem oświecenia.
W odniesieniu do bodhicitty możemy wywnioskować, że ta citta nie jest jedynie intencją, determinacją lub pomysłem na korzyść innych, ale głęboko odczuwanym zmysłem lub motywacją, która przenika do praktyki. Zatem bodhicitta musi być uprawiana od wewnątrz
Istnieją oceany książek i komentarzy na temat uprawy bodhicitty, a różne szkoły mahajany podchodzą do niej na różne sposoby. W ten czy inny sposób bodhicitta powstaje naturalnie z uczciwej praktyki
Mówi się, że ścieżka bodhisatwy zaczyna się, gdy szczere dążenie do wyzwolenia wszystkich istot najpierw wypływa z serca ( bodhicittopada, „powstaje myśl o przebudzeniu”). Badacz buddyjski Damien Keown porównał to do „rodzaju doświadczenia nawrócenia, które prowadzi do odmiennego spojrzenia na świat”.
Względny i absolutny Bodhicitta
Buddyzm tybetański dzieli Bodhicitta na dwa typy, względny i absolutny. Absolutna bodhicitta to bezpośredni wgląd w rzeczywistość, czysta iluminacja lub oświecenie. Relatywna lub konwencjonalna bodhicitta to bodhicitta omawiana do tej pory w tym eseju. Jest to pragnienie osiągnięcia oświecenia z korzyścią dla wszystkich istot. Względna bodhicitta dzieli się dalej na dwa typy: bodhicitta w aspiracji i bodhicitta w akcji. Bodhicytta w dążeniu jest pragnieniem podążania ścieżką bodhisatwy dla dobra innych, a bodhicitta w działaniu lub zastosowaniu jest faktycznym zaangażowaniem ścieżki.
Ostatecznie bodhicitta we wszystkich swoich formach polega na umożliwieniu innym współczucia, aby doprowadzić nas wszystkich do mądrości, uwalniając nas z kajdan samozaciskania. „W tym momencie możemy zapytać, dlaczego bodhicitta ma taką moc” - napisała Pema Chodron w swojej książce No Time to Lose . „Być może najprostszą odpowiedzią jest to, że wyciąga nas z egocentryzmu i daje nam szansę na porzucenie dysfunkcyjnych nawyków. Co więcej, wszystko, co napotykamy, staje się okazją do rozwinięcia skandalicznej odwagi serca bodhi”.
