Tathata, co oznacza „taka” lub „taka”, jest czasem używanym przede wszystkim w buddyzmie mahajany na określenie „rzeczywistość” lub sposób, w jaki rzeczy są naprawdę. Rozumie się, że prawdziwa natura rzeczywistości jest niewysłowiona, poza opisem i konceptualizacją. „Suchość” jest zatem celowo niejasna, aby powstrzymać nas przed konceptualizacją.
Możesz rozpoznać, że tathata jest rdzeniem Tathagata, który jest alternatywnym terminem „Budda”. Tathagata był terminem, którego historyczny Budda używał najczęściej w odniesieniu do siebie. Tathagata może oznaczać albo „tego, który w ten sposób przyszedł”, albo „tego, który w ten sposób odszedł”. Czasami tłumaczy się go „takim, który jest”.
Czasami rozumie się, że tathata leży u podstaw rzeczywistości, a pojawienie się rzeczy w fenomenalnym świecie jest przejawem tathaty. Słowo tathata jest czasem używane zamiennie z sunyata lub pustką. Chociaż wszystkie zjawiska są puste (sunyata) esencji, są one również pełne (tathata). Są „pełne” samej rzeczywistości, wszystkiego.
Początki Tathata
Chociaż termin ten jest związany z Mahajaną, tathata nie jest nieznana w buddyzmie Theravada. „Suchness” pojawia się czasami w kanonie palijskim.
Na początku mahajany tathata stało się terminem na dharmy . W tym kontekście dharma jest manifestacją rzeczywistości, która jest sposobem na powiedzenie „bycia”. Sutra Serca mówi nam, że wszystkie dharmy, wszystkie istoty, są formami pustki (sunyata). Jest to to samo, co mówienie, że wszystkie dharmy są formami takiej jedności. Jako takie, wszystkie dharmy, wszystkie istoty, są takie same. Jednak jednocześnie dharmy nie są po prostu identyczne z taką jednością, ponieważ w zamanifestowanej formie różnią się wyglądem i funkcjami.
Jest to wyraz filozofii madhjamiki, w dużej mierze kamień węgielny mahajany. Filozof Nagarjuna wyjaśnił Madhyamikę jako środek pomiędzy afirmacją a negacją; między mówieniem, że rzeczy istnieją a mówieniem, że nie istnieją. A niezliczone rzeczy, powiedział, nie są ani jednym, ani wieloma. Zobacz także „Dwie prawdy”.
Suchość w Zen
Dongshan Liangjie (807-869; po japońsku Tozan Ryokai) był założycielem chińskiej szkoły Caodong, która w Japonii nazywa się Soto Zen. Istnieje wiersz przypisywany Dongshanowi zatytułowany „Song of the Precious Mirror Samadhi”, który jest wciąż na pamięć i intonowany przez praktykujących Soto Zen. Zaczyna:
Nauki o jedności zostały ściśle przekazane przez buddów i przodków.
Teraz masz, więc zachowaj to dobrze.
Napełnianie srebrnej miski śniegiem,
ukrywanie czapli w świetle księżyca
Podjęte jako podobne nie są takie same;
kiedy je miksujesz, wiesz, gdzie one są. [Tłumaczenie San Francisco Zen Center]
„Teraz to masz, więc utrzymuj to dobrze” mówi nam, że ta jedność jest już obecna. „Ścisła komunikacja” odnosi się do tradycji Zen, polegającej na bezpośrednim przekazywaniu dharmy, poza sutrami, od ucznia do nauczyciela. „Uważane za podobne nie są takie same” dharma są i nie są tym samym. „Kiedy je miksujesz, wiesz, gdzie one są”. Są znane z funkcji i pozycji.
Później w wierszu Dongshan powiedział: „Nie jesteś tym, w rzeczywistości to ty”. W Zen Masters, pod redakcją Stevena Heine i Dale Wrighta (Oxford University Press, 2010), nauczyciel Zen Taigen Dan Leighton pisze, że „to” jest „całkowicie włączającym doświadczeniem, obejmującym wszystko”. „To” jest całością bytu, ale jako jednostki nie możemy osobiście twierdzić, że obejmuje to wszystko. natura, której każde „ja” jest po prostu szczególnym częściowym wyrażeniem ”, powiedział Taigen Leighton.
Dongshan jest znany z bardziej zaawansowanego nauczania zwanego Pięciu Rangami, który wyjaśnia, w jaki sposób wzajemna rzeczywistość względna i rzeczywistość względna są ze sobą powiązane, i jest uważany za ważne nauczanie o takiej jedności.
