Oparty na filozofii Platona Plotyna w trzecim wieku, neoplatonizm przyjmuje bardziej religijne i mistyczne podejście do idei greckiego filozofa. Chociaż w tym czasie różniło się to od innych badań naukowych Platona, neoplatonizm otrzymał tę nazwę dopiero w XIX wieku.
Filozofia Platona z religijnym spinem
Neoplatonizm to system filozofii teologicznej i mistycznej założony w trzecim wieku przez Plotyna (204-270 n.e.). Został on opracowany przez wielu jego współczesnych lub bliskich współczesnych, w tym Iamblichus, Porfir i Proclus. Ma na nią również wpływ wiele innych systemów myślenia, w tym stoicyzm i pitagoreanizm.
Nauki oparte są w dużej mierze na dziełach Platona (428–347 p.n.e.), znanego filozofa z klasycznej Grecji. W okresie hellenistycznym, kiedy Plotyn żył, wszyscy, którzy studiowali Platona, byliby po prostu znani jako „platoniści”.
Współczesne porozumienia doprowadziły niemieckich uczonych w połowie XIX wieku do stworzenia nowego słowa „neoplatonista”. Ta akcja oddzieliła ten system myślenia od tego, którego nauczał Platon. Podstawowa różnica polega na tym, że neoplatoniści włączyli religijne i mistyczne praktyki i wierzenia do filozofii Platona. Tradycyjne, niereligijne podejście przyjęli ci zwani „akademickimi platonistami”.
Neoplatonizm zasadniczo zakończył się około 529 roku ne po tym, jak cesarz Justynian (482-525 ne) zamknął Akademię Platońską, którą sam Platon założył w Atenach.
Neoplatonizm w renesansie
Pisarze tacy jak Marsilio Ficino (1433-1492), Giovanni Pico della Mirandola (1463-1494) i Giordano Bruno (1548-1600) ożywiali neoplatonizm w okresie renesansu. Jednak ich pomysły nigdy tak naprawdę nie wzięły udziału w nowej erze.
Ficino - sam filozof - uczynił neoplatonizm sprawiedliwości w esejach takich jak „ Pięć pytań dotyczących umysłu ”, które określały jego zasady. Ożywił także prace wspomnianych wcześniej greckich uczonych, a także osobę zidentyfikowaną tylko jako „Pseudo-Dionizjusz”.
Włoski filozof Pico miał więcej wolnej woli na temat neoplatonizmu, który wstrząsnął odrodzeniem pomysłów Platona. Jego najbardziej znanym dziełem jest „ Oration on the Godn of Man”.
Bruno był płodnym pisarzem w swoim życiu, publikując w sumie około 30 dzieł. Kapłan Dominikańskiego Zakonu Rzymskokatolickiego, pisma wcześniejszych neoplatonistów przykuły jego uwagę iw pewnym momencie opuścił kapłaństwo. Ostatecznie Bruno został spalony na stosie w Środę Popielcową w 1600 r. Po oskarżeniu Inkwizycji o herezję.
Pierwotne przekonania neoplatonistów
Podczas gdy wczesni neoplatoniści byli poganami, wiele neoplatonistycznych idei wpłynęło zarówno na główny nurt chrześcijański, jak i gnostycki.
Wierzenia neoplatonistyczne koncentrują się na idei jednego, najwyższego źródła dobroci i bycia we wszechświecie, z którego wywodzą się wszystkie inne rzeczy. Każda iteracja pomysłu lub formy staje się mniej całościowa i mniej doskonała. Neoplatoniści również akceptują, że zło jest po prostu brakiem dobroci i doskonałości.
Wreszcie, neoplatoniści popierają ideę duszy światowej, która wypełnia podział na sfery form i sfery materialnej egzystencji.
Źródło
- „Neo-platonizm;” Edward Moore; Internetowa encyklopedia filozofii .
- „ Giordano Bruno: Philosopher / Heretic ”; Ingrid D. Rowland; University of Chicago Press; 2008.
