W ostatnich latach celibate kapłaństwo zostało zaatakowane, szczególnie w Stanach Zjednoczonych w następstwie skandalu związanego z wykorzystywaniem seksualnym przez duchownych. Jednak wielu ludzi, w tym wielu katolików, nie zdaje sobie sprawy, że kapłaństwo celibatu jest sprawą dyscyplinarną, a nie doktrynalną, i w rzeczywistości jest wielu żonatych księży katolickich, w tym w Stanach Zjednoczonych .
Ci, którzy poszli za uwerturami papieża Benedykta XVI na zniechęconych anglikanów w 2009 roku wiedzą, że małżeńscy anglikańscy kapłani, którzy nawrócili się na katolicyzm, mogą przyjmować Sakrament Święceń, stając się małżeństwami katolickimi kapłanami. Jest to wyjątek od praktyki celibatu duchowieństwa w obrządku rzymskim Kościoła katolickiego, ale jak niezwykłe jest, aby Kościół zezwalał na wyświęcanie kapłanów?
Rozwój celibatu duchownego
Wcale niezbyt niezwykłe. Do czasu Soboru Nicejskiego w 325 r. Celibat duchowny stał się ideałem zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie. Odtąd jednak praktyka zaczęła się różnić. Podczas gdy zarówno Zachód, jak i Wschód przybyły w ciągu kilku stuleci, aby nalegać na celibat biskupów, Wschód nadal pozwalał na wyświęcanie żonatych mężczyzn jako diakonów i kapłanów (zachowując jednak jako oboje Chrystusa (w Łukasza 18:29) oraz Mateusza 19:12) i św. Paweł (w 1 Liście do Koryntian 7) nauczali, że celibat „ze względu na królestwo Boże” był najwyższym powołaniem).
Tymczasem na Zachodzie kapłaństwo małżeńskie szybko zanikało, z wyjątkiem niektórych obszarów wiejskich. Do czasu Pierwszej Rady Laterańskiej w 1123 r. Celibat duchowny był uważany za normę, a Czwarta Rada Laterańska (1215) i Sobór Trydencki (1545–63) wyraźnie wyjaśniły, że dyscyplina jest teraz obowiązkowa.
Dyscyplina, a nie doktryna
Jednak przez cały czas celibat duchowny był uważany za dyscyplinę, a nie doktrynę. We wschodnich kościołach prawosławnych i wschodnich katolikach małżeńscy kapłani byli powszechni, chociaż dyscypliny Kościoła poważnie ograniczały stosunki małżeńskie. Kiedy jednak wschodni katolicy zaczęli migrować do Stanów Zjednoczonych w dużych ilościach, duchowieństwo z obrządku rzymskiego (szczególnie Irlandczycy) oburzyło się na obecność duchowieństwa z małżeństwa wschodniego. W odpowiedzi Watykan nałożył dyscyplinę celibatu na wszystkich przyszłych duchownych obrządku wschodniego w Stanach Zjednoczonych decyzja, która skłoniła wielu katolików obrządku wschodniego do opuszczenia Kościoła katolickiego na rzecz prawosławia wschodniego.
Rozluźnienie zasad
W ostatnich latach Watykan złagodził takie ograniczenia wobec katolików obrządku wschodniego w Stanach Zjednoczonych, a zwłaszcza bizantyjski kościół ruski zaczął importować młodszych księży z Europy Wschodniej. A od 1983 r. Kościół katolicki oferuje duszpasterstwo małżeństwu duchowieństwa anglikańskiego, które chcą wstąpić do Kościoła katolickiego. (Jednym dobrym przykładem jest o. Dwight Longenecker, właściciel Stania na mojej głowie i żonaty katolicki ksiądz z czwórką dzieci).
Żonaci mężczyźni mogą zostać kapłanami
Należy jednak zauważyć, że już w Soborze Nicejskim (i być może jeszcze pod koniec drugiego wieku) Kościół, zarówno wschodni, jak i zachodni, jasno stwierdził, że każde małżeństwo musi mieć miejsce przed święceniami. Gdy człowiek przyjmie święcenia kapłańskie, nawet do rangi diakona, nie może się ożenić. Gdyby jego żona zmarła po święceniach, nie wolno mu ponownie się ożenić.
Kapłani nie mogą się pobrać
Tak więc, właściwie mówiąc, kapłanom nigdy nie pozwolono się pobrać. Żonaci mężczyźni są i nadal mogą zostać kapłanami, pod warunkiem, że należą do tradycji w Kościele, która dopuszcza małżeństwo duchowieństwa. Wschodnie obrzędy i nowe anglikańskie osobiste ordynariaty mieszczą się w takich tradycjach; rytuał rzymski nie jest.
