Dziedzinę etyki dzieli się zwykle na trzy różne sposoby myślenia o etyce: opisową, normatywną i analityczną. Nierzadko powstają spory w debatach na temat etyki, ponieważ ludzie podchodzą do tematu z innej z tych trzech kategorii. Zatem nauczenie się, czym one są i jak je rozpoznać, może później zaoszczędzić ci trochę smutku.
Etyka opisowa
Kategoria etyki opisowej jest najłatwiejsza do zrozumienia - polega ona po prostu na opisaniu, jak ludzie się zachowują i / lub jakich norm moralnych twierdzą. Etyka opisowa obejmuje badania z zakresu antropologii, psychologii, socjologii i historii w ramach procesu rozumienia tego, co ludzie robią lub wierzą w normy moralne.
Etyka normatywna
Kategoria etyki normatywnej polega na tworzeniu lub ocenie standardów moralnych. Jest to zatem próba ustalenia, co ludzie powinni zrobić lub czy ich obecne zachowanie moralne jest rozsądne. Tradycyjnie większość dziedzin filozofii moralnej wiązała się z etyką normatywną - jest niewielu filozofów, którzy nie próbowali wyjaśnić, co ludzie powinni robić i dlaczego.
Kategoria etyki analitycznej, zwana także często metaetyką, jest chyba najtrudniejsza do zrozumienia. W rzeczywistości niektórzy filozofowie nie zgadzają się co do tego, czy należy ją uznać za niezależne zajęcie, argumentując, że zamiast tego należy ją włączyć do etyki normatywnej. Niemniej jednak jest dyskutowane na tyle często, że zasługuje na własną dyskusję tutaj
Oto kilka przykładów, które powinny pomóc w rozróżnieniu między etyką opisową, normatywną i analityczną.
1. Opisowy: Różne społeczeństwa mają różne standardy moralne.
2. Normatywne: To działanie jest złe w tym społeczeństwie, ale jest właściwe w innym.
3. Analityczny: Moralność jest względna.
Wszystkie te stwierdzenia dotyczą relatywizmu etycznego, idei, że standardy moralne różnią się w zależności od osoby lub od społeczeństwa do społeczeństwa. W etyce opisowej po prostu obserwuje się, że różne społeczeństwa mają różne standardy - jest to prawdziwe i oparte na faktach stwierdzenie, które nie zawiera żadnych osądów ani wniosków.
W etyce normatywnej z powyższej obserwacji wyciąga się wniosek, a mianowicie, że pewne działanie jest złe w jednym społeczeństwie, a słuszne w innym. Jest to roszczenie normatywne, ponieważ wykracza ono poza zwykłe obserwowanie, że działanie to jest traktowane jako złe w jednym miejscu, a traktowane jako właściwe w innym.
W etyce analitycznej z powyższego wyciąga się jeszcze szerszy wniosek, mianowicie że sama natura moralności polega na tym, że jest ona względna. To stanowisko dowodzi, że nie ma moralnych standardów niezależnych od naszych grup społecznych, a zatem cokolwiek grupa społeczna uzna za słuszne, jest słuszne, a to, co uzna za złe, jest złe - nie ma nic „ponad” grupą, do której możemy się odwoływać podważać te standardy.
1. Opisowy: ludzie podejmują decyzje, które przynoszą przyjemność lub unikają bólu.
2. Normatywna: decyzja moralna to taka, która poprawia samopoczucie i ogranicza cierpienie.
3. Analityczne: Moralność jest po prostu systemem pomagającym ludziom pozostać szczęśliwym i żywym.
Wszystkie te stwierdzenia odnoszą się do filozofii moralnej powszechnie znanej jako utylitaryzm. Pierwszy, z etyki opisowej, po prostu spostrzega, że jeśli chodzi o dokonywanie wyborów moralnych, ludzie mają tendencję do wybierania jakiejkolwiek opcji, która poprawia ich samopoczucie lub przynajmniej unikają którejkolwiek z nich powoduje problemy lub ból. To spostrzeżenie może, ale nie musi, być prawdą, ale nie próbuje wyciągać żadnych wniosków dotyczących tego, jak ludzie powinni się zachowywać.
Drugie stwierdzenie, z etyki normatywnej, stara się wyciągnąć normatywny wniosek - mianowicie, że najbardziej moralne wybory to te, które mają tendencję do poprawy naszego samopoczucia, lub przynajmniej ograniczają nasz ból i cierpienie. Jest to próba stworzenia standardu moralnego i jako taka musi być traktowana inaczej niż wcześniejsza obserwacja.
Trzecie zdanie, z etyki analitycznej, wyciąga jeszcze jeden wniosek oparty na dwóch poprzednich i jest samą naturą samej moralności. Zamiast argumentować, jak w poprzednim przykładzie, że wszystkie moralności są względne, ten twierdzi, że cel moralności - mianowicie, że moralność istnieje po prostu po to, abyśmy byli szczęśliwi i żywi.
