Laozi, znany również jako Lao Tzu, to chińska legendarna i historyczna postać, uważana za założyciela taoizmu. Uważa się, że Tao Te Ching, najświętszy tekst taoizmu, został napisany przez Laozi.
Wielu historyków uważa Laozi za postać mityczną, a nie historyczną. Jego istnienie jest szeroko kwestionowane, ponieważ nawet dosłowne tłumaczenie jego imienia (Laozi, co oznacza Stary Mistrz) wskazuje raczej na bóstwo niż na człowieka.
Niezależnie od historycznych perspektyw jego istnienia, Laozi i Tao Te Ching pomogli ukształtować współczesne Chiny i wywarli trwały wpływ na kraj i jego praktyki kulturowe.
Najważniejsze fakty: Laozi
- Znany z: założyciel taoizmu
- Znany również jako: Lao Tzu, Stary Mistrz
- Urodzony: w VI wieku pne w Chu Jen, Chu, Chiny
- Zmarł: w VI wieku pne prawdopodobnie w Qin w Chinach
- Opublikowane prace : Tao Te Ching (znany również jako Daodejing)
- Kluczowe osiągnięcia: chińska mityczna lub historyczna postać, uważana za założyciela taoizmu i autora Tao Te Ching.
Kim był Laozi?
Mówi się, że Laozi lub Stary Mistrz urodził się i zmarł w VI wieku przed naszą erą, choć niektóre relacje historyczne podają go w Chinach bliżej do IV wieku przed naszą erą. że Laozi był współczesnym Konfucjuszem, co umieściłoby go w Chinach pod koniec epoki przedimperialnej za panowania dynastii Zhou. Najczęstsze sprawozdanie biograficzne z jego życia jest zapisane w Shiji Simy Qian, czyli w Rekordach wielkiego historyka, który prawdopodobnie został napisany około 100 rpne
Artystyczny rendering taoistycznego mędrca Laozi (Lao Tzu). Tajemnica życia Laozi zaczyna się od jego koncepcji. Tradycyjne relacje wskazują, że matka Laozi'ego spoglądała na spadającą gwiazdę, w wyniku czego Laozi została poczęta. Aż 80 lat spędził w łonie matki, zanim stał się pełnoletnim mężczyzną z siwą brodą, symbolem starożytnych Chin. Urodził się w wiosce Chu Jen w stanie Chu.
Laozi stał się shi lub archiwistą i historykiem cesarza w czasach dynastii Zhou. Jako shi Laozi byłby autorytetem w dziedzinie astronomii, astrologii i wróżbiarstwa, a także stróżem świętych tekstów.
Niektóre relacje biograficzne mówią, że Laozi nigdy się nie ożenili, podczas gdy inni twierdzą, że ożenił się i miał syna, od którego został oddzielony, gdy chłopiec był młody. Syn, zwany Zong, stał się sławnym żołnierzem, który zatryumfował nad wrogami i pozostawił ich ciała nie pochowane, aby mogły zostać pochłonięte przez zwierzęta i żywioły. Laozi najwyraźniej natknął się na Zonga podczas podróży po Chinach i był przerażony traktowaniem ciał syna i brakiem szacunku dla zmarłych. Ujawnił się jako ojciec Zonga i pokazał mu drogę szacunku i żałoby, nawet w zwycięstwie.
Pod koniec życia Laozi zobaczył, że dynastia Zhou straciła Mandat Niebios, a dynastia przechodziła w chaos. Laozi był przerażony i podróżował na zachód w kierunku nieodkrytych terytoriów. Kiedy dotarł do bram w Przełęczy Xiangu, strażnik bram, Yinxi, rozpoznał Laozi. Yinxi nie przepuścił Laozi, nie dając mu mądrości, więc Laozi spisał to, co wiedział. Pismo to stało się Tao Te Ching, czyli centralną doktryną taoizmu.
Wikimedia Commons Tradycyjna relacja Simy Qian z życia Laozi'a mówi, że już go nie widziano po przejściu przez bramy na zachód. Inne biografie mówią, że podróżował na zachód do Indii, gdzie spotkał i uczył Buddy, podczas gdy inne nadal wskazują, że sam Laozi stał się Buddą. Niektórzy historycy uważają nawet, że Laozi przybywał i opuszczał świat wiele razy, nauczając o taoizmie i gromadząc wyznawców. Sima Qian wyjaśniła tajemnicę życia Laozi i jego samotności jako celowego porzucenia świata fizycznego w poszukiwaniu spokojnego życia, prostej egzystencji i wewnętrznego spokoju.
Późniejsze relacje historyczne obalają istnienie Laozi, oznaczając go jako mit, choć potężny. Chociaż jego wpływ jest dramatyczny i długotrwały, jest bardziej czczony jako postać mityczna niż historyczna. Historia Chin jest dobrze przechowywana w ogromnym zapisie pisemnym, o czym świadczą informacje o życiu Konfucjusza, ale niewiele wiadomo o Laozi, co wskazuje, że nigdy nie chodził po ziemi.
Tao Te Ching i Taoizm
Taoizm jest przekonaniem, że wszechświat i wszystko, co obejmuje, podąża za harmonią, niezależnie od wpływu człowieka, a harmonia składa się z dobroci, integralności i prostoty. Ten przepływ harmonii nazywa się Tao, czyli po drodze. W 81 poetyckich wersetach, które składają się na Tao Te Ching, Laozi nakreślił Tao dla indywidualnego życia, a także przywódców i sposobów rządzenia.
Tao Te Ching powtarza znaczenie życzliwości i szacunku. Fragmenty często używają symboliki, aby wyjaśnić naturalną harmonię istnienia. Na przykład:
Nic w świecie nie jest ani bardziej, ani słabsze niż woda, ani atakowanie rzeczy twardych i twardych, nic nie jest tak skuteczne. Wszyscy wiedzą, że miękkość przezwycięża trudność, a lekkość pokonuje mocnych, ale niewielu potrafi to wykonać w praktyce.
Laozi, Tao Te Ching
Jako jedno z najbardziej przetłumaczonych i płodnych dzieł w historii, Tao Te Ching miało silny i dramatyczny wpływ na chińską kulturę i społeczeństwo. W czasach imperialnych Chin taoizm nabrał silnych aspektów religijnych, a Tao Te Ching stała się doktryną, dzięki której jednostki kształtowały swoje praktyki kultu.
Laozi i Konfucjusz
Chociaż daty jego urodzin i śmierci nie są znane, uważa się, że Laozi był współczesnym Konfucjuszem. Według niektórych relacji dwie historyczne postacie były w rzeczywistości tą samą osobą.
Konfucjusz, przedstawiając La Gudamu młodego Buddy Gautamę. Domena publiczna. Dzięki uprzejmości Wikipedii. Według Simy Qian obie postaci spotkały się lub zostały kilkakrotnie omówione w powiązaniu ze sobą. Pewnego razu Konfucjusz udał się do Laozi, aby zapytać o obrzędy i rytuały. Wrócił do domu i milczał przez trzy dni, zanim oznajmił swoim uczniom, że Laozi był smokiem, lecącym między chmurami.
Przy innej okazji Laozi oświadczył, że Konfucjusz był ograniczony i ograniczony jego dumą i ambicjami. Według Laozi Konfucjusz nie rozumiał, że życie i śmierć są równe.
Zarówno konfucjanizm, jak i taoizm stały się filarami chińskiej kultury i religii, choć na różne sposoby. Konfucjanizm, z jego obrzędami, rytuałami, ceremoniami i określonymi hierarchiami, stał się zarysem lub fizyczną budową chińskiego społeczeństwa. Natomiast taoizm kładł nacisk na duchowość, harmonię i dualność obecne w naturze i egzystencji, zwłaszcza, że w epoce imperium obejmowało więcej aspektów religijnych.
Zarówno konfucjanizm, jak i taoizm utrzymują wpływ na chińską kulturę, a także wiele społeczeństw na kontynencie azjatyckim
