Jak dzisiaj wygląda grzech bałwochwalstwa? W tym artykule Jack Zavada z Inspiration-for-Singles.com podaje współczesne przykłady bałwochwalstwa i wskazuje chrześcijanom na zawsze otwarty zwrot, który Bóg oferuje na krętej ścieżce bałwochwalstwa.
Przedstawiamy współczesne złote cielę
Ci starożytni Żydzi byli dość prymitywną grupą.
Nie spiesz się, Bóg dokonał serii niesamowitych cudów, uratował ich przed niewolnictwem w Egipcie, a następnie rozdzielił Morze Czerwone, aby mogli uciec przed armią faraona. Ale ich wspomnienia były tak krótkie, że kiedy Mojżesz poszedł na górę, aby porozmawiać z Bogiem, zbudowali złotego cielca i zaczęli go czcić.
Wyobraź sobie, że wierzysz, że sztuczny stos błyszczącego metalu może spełnić Twoje potrzeby!
Dziś nazywamy je samochodami. Pickupy. Kabriolety. Motocykle Notebooki Telefony komórkowe. Telewizory z dużym ekranem. Systemy nawigacji GPS. Elektronarzędzia bezprzewodowe.
Agencje reklamowe nie są na tyle głupie, by pisać reklamy z napisem „Przedstawiamy Złotego Cielaka w 2008 r.”, Ale wysokość jest prawie taka sama.
Po co chłopaki
Pod wieloma względami my, chrześcijanie, nie różnimy się od naszych niewierzących braci. Jesteśmy zafascynowani wszystkim, co ma silnik lub najnowszym cudem elektronicznym. Posiadanie tego rodzaju rzeczy daje nam siłę. To sprawia, że czujemy się świetnie. Wychowano nas do bycia konkurencyjnym, więc wszystko, co daje nam przewagę nad drugim facetem, wydaje się nie do odparcia.
Im większy przedmiot, tym większy czujemy. Dlatego tak wielu facetów jeździ furgonetką wielkości Brontozaura.
Musisz się zastanawiać, gdzie to się skończy. Za dziesięć lat będziemy kupować pojazdy, do których wsiadanie i wysiadanie wymaga drabiny schodowej? Czy najpierw zainstalujemy monstrualny telewizor, a potem zbudujemy wokół niego dom?
Nie ma nic złego w posiadaniu rzeczy, ale musimy zachować ostrożność, aby zachować je w odpowiedniej perspektywie. Mogą ukraść za dużo naszego czasu i uwagi.
Część, która nie jest śmieszna
To wszystko jest tak śmieszne, jak złote cielę Żydów, z wyjątkiem jednej rzeczy. Szukamy przedmiotów materialnych za to, co może nam dać tylko Bóg: poczucie wartości.
My, odziedziczyliśmy coś paskudnego po Adamie. Mamy niezależną passę, która sprawia, że możemy myśleć, że możemy iść sam. Wierzymy, że możemy przejść przez życie, może z niewielką pomocą naszych drogich zabawek i jak mały chłopiec, który zbudował zamek z piasku, możemy powiedzieć: „Widzisz? Zrobiłem to wszystko sam”.
Tyle że nie możemy.
Nieuchronnie Bóg pozwala nam upaść. Czasami musi pozwolić nam rozbić się kilka razy, zanim zorientujemy się, że nie jesteśmy tak mądrzy, jak nam się wydaje. Niektórzy faceci nigdy tego nie rozgryzają. Przechodzą przez jedną katastrofę za drugą, zbierając go wystarczająco długo, aby móc zrobić następną.
Albo przechodzą od jednego złotego cielaka do drugiego, mając nadzieję, że „następna wielka rzecz” załatwi sprawę. Chrześcijańscy mężczyźni powinni wiedzieć lepiej, ale my też na to wpadamy. Zapominamy o pierwszym przykazaniu:
„Jam jest Pan, wasz Bóg… nie będziecie mieli innych bogów przede mną”. (Exodus 20: 2-3, NIV)
Sprawiamy, że nasza praca jest naszym bogiem, naszym talentem, osiągnięciami, a nawet sobą. Mamy kłopoty i jest tylko jedno wyjście.
Jezus opisał nas wszystkich
Ta droga wraca do naszych zmysłów i wraca do Boga. Jezus mówił o nas wszystkich w przypowieści o Synu Marnotrawnym, znalezionej w Łukasza 15: 11-32.
Syn, który zamienił niezależność i radość w swoje złote cielę, w końcu odzyskał zmysły i wrócił do domu ojca. W wersecie 20 widzimy jeden z najpiękniejszych fragmentów w całym Piśmie:
„Ale gdy był jeszcze daleko, jego ojciec go zobaczył i był pełen współczucia dla niego; podbiegł do syna, objął go ramionami i pocałował”. (Łk 15:20, NIV)
Właśnie takiego Boga czcimy. Jak głupio jest wybierać jakiekolwiek złote cielę zamiast jego zdumiewającej, bezwarunkowej miłości.
My, chrześcijanie, musimy być stale czujni. Musimy docenić, gdzie leży nasza wartość. Ale kiedy błąkamy się, jak to czasem bywamy, nie możemy obawiać się powrotu do domu do Boga, ponieważ to w Nim i tylko w nim odnajdziemy znaczenie i poczucie ważności, o które tak desperacko tęsknimy.
