Ojciec Pio (urodzony Francisco Forgione; 25 maja 1887 r. 23 września 1968 r.) Był katolickim bratem i mnichem, który stał się znany ze swoich doświadczeń ze stygmatami: fizycznych znaków przypominających rany ukrzyżowane. Sceptycy tego zjawiska wywierali presję na Watykan, aby go uciszył, ale Ojciec Pio poświęcił dekady swojej posługi i został kanonizowany jako święty po jego śmierci.
Najważniejsze fakty: Ojciec Pio
- Imię : Francesco Forgione
- Znany również jako : Święty Pio z Pietrelciny
- Znany z : Jego doświadczeń ze stygmatami (znaki odpowiadające ranom Ukrzyżowania) i jego kanonizacji jako świętej w 2002 roku.
- Urodzony : 25 maja 1887 r. W Pietrelcinie we Włoszech
- Zmarł : 23 września 1968 r. W San Giovanni Rotondo, Włochy
- Edukacja : Studiował u rozkaz Braci Mniejszych Kapucynów, aby zostać mnichem kapucynów.
- Słynny cytat: „Módlcie się, miejcie nadzieję i nie martwcie się”.
Wczesne życie
Francisco Forgione urodził się w rodzinie Pietrelcina we Włoszech. Od wczesnego dzieciństwa wolał modlitwę niż zabawę, spędzając godziny w miejscowym kościele ze swoimi Różańcowymi koralikami. W wieku pięciu lat zaczął mieć wizje: Jezusa, Dziewicy Maryi i innych objawień. Miejscowi nazywali go mały święty.
W 1897 r. Forgione met Fra Camillo, mnich kapucynów, który chodził po wsi, prosząc o jałmużnę dla biednych. Aby wejść do zakonu, potrzebował więcej edukacji niż szkoły wiejskie, więc jego ojciec, Grazio, przeprowadził się do Nowego Jorku, a później do Argentyny, aby zarobić dodatkowe pieniądze. W styczniu 1903 r. Forgione został nowicjuszem w klasztorze kapucynów w pobliskim Morcone. Przyjął imię Pio na cześć papieża Piusa V.
Od razu zaimponował swoim przełożonym jako wzorowy uczeń, ale niektórzy obawiali się, że nie przeżyje wystarczająco długo, aby zostać kapłanem. Cierpiał z powodu powtarzających się gorączek, napadów wymiotów oraz okresów bezsenności i majaczenia. Wkrótce po święceniach kapłańskich w 1910 r. Kapucyni postanowili odesłać go do domu do matki, aby wyzdrowiał. Przebywał w Pietrelcinie przez następne sześć lat.
We wrześniu 1916 r. Ojciec Pio został skierowany do klasztoru Matki Bożej Łaskawej w San Giovanni Rotondo, małym górskim miasteczku w południowych Włoszech. Zasłynął ze swoich doświadczeń ze stygmatami.
Wizje i stygmaty
5 sierpnia 1918 r., Podczas wysłuchania spowiedzi od swoich studentów seminarium, Ojciec Pio miał wizję postaci niosącej płonący miecz. Postać wbił miecz w bok, co spowodowało fizyczną ranę.
Nieco ponad miesiąc później, 20 września, Ojciec Pio pogrążył się w modlitwie, gdy zobaczył wizję Jezusa z krwią płynącą z jego rąk, stóp i boku. Pio powiedział później, że wizja go przeraziła, a uczucia tego nie da się opisać. Kiedy wizja się skończyła, zobaczył krew kapiącą z jego rąk, stóp i boku.
Ojciec Pio doświadczał stygmatów, znaków odpowiadających ranom Jezusa podczas Ukrzyżowania, przez całe życie. Stygmaty są uważane za znak boskiej łaski, ale Ojciec Pio był przez nich zawstydzony. Modlił się, aby Jezus opuścił ból, ale zabrał widoczne znaki. Jednak rany pozostały przez następne pół wieku i z czasem zaczął wierzyć, że rany dały mu siłę.
Kontrowersje
Pomimo jego wysiłków, by ukryć ślady, rozeszły się wieści o stygmatach Ojca Pio, a wierni wkrótce przybyli do swego odosobnionego klasztoru. Wielu wiernych wierzyło, że Ojciec Pio był w stanie czytać w myślach i sercach, leczyć chorych i rannych, mówić językami i istnieć w dwóch miejscach jednocześnie.
Od samego początku Ojciec Pio odrzucił zarówno zapalonych kibiców, jak i krytyków głosu. Wielu wierzyło, że jest żywym świętym. Inni uważali, że był oszustem, który utrzymywał swoje samookaleczone rany otwarte kroplami kwasu. Jego przeciwnicy zaczęli zgłaszać się do Watykanu i Watykan wkrótce nakazał Ojcu Pio przestać publicznie odprawiać mszę.
Ojciec Pio nie mógł również udzielać błogosławieństw, wysłuchiwać spowiedzi ani odpowiadać na korespondencję. Urzędnicy Watykanu zagrozili przeniesieniem go do jeszcze bardziej odległego klasztoru, aby nie był widoczny dla opinii publicznej. Rozpoczęto dochodzenie w sprawie jego stygmatów, ale nigdy nie zidentyfikowano wyraźnej przyczyny jego ran.
Poźniejsze życie
Z biegiem czasu opinie na temat mnicha zmieniały się. W 1933 r. Papież Pius XI rozluźnił ograniczenia dotyczące Ojca Pio. Uwolniony od samotności, Ojciec Pio rozpoczął niezwykłą 35-letnią posługę.
Spał mniej niż cztery godziny na dobę i często pościł, ale jakoś miał dość energii, by prowadzić wielogodzinne msze i spędzać do 15 godzin dziennie na spowiedzi.
W 1956 r. Ojciec Pio zebrał fundusze na szpital dla potrzebujących: Casa Sollievo della Sofferenza (Dom Pomocy Cierpieniu). Watykan udzielił mu dyspensy od ślubu ubóstwa, aby mógł zarządzać placówką.
Jako kierownik duchowy, Ojciec Pio wierzył w prostotę. Miał pięć zasad dla wiernych: codzienna komunia, cotygodniowa spowiedź, medytacja, czytanie duchowe i badanie sumienia. Swoją filozofię podsumował jako „módlcie się, miejcie nadzieję i nie martwcie się”.
Śmierć i Świętość
Ojciec Pio zmarł 23 września 1968 r. 50 lat i dwa dni po otrzymaniu stygmatów. Ci, którzy widzieli Ojca Pio w jego ostatnich godzinach, mówili, że jego rany goiły się w godzinach poprzedzających jego śmierć.
Nie było wątpliwości, że Pio zostanie nazwany świętym. Papież Jan Paweł II, który znał go i podziwiał za życia, ogłosił go Świętym Pio z Pietrelciny. Ceremonia kanonizacyjna przyciągnęła tłum 300 000 wiernych. Dziś jest jednym z najpopularniejszych świętych na świecie.
Źródła
- Allegri, Renzo. Ojciec Pio: człowiek nadziei . Charis Books, 2000
- Castelli, Francesco i in. Ojciec Pio w trakcie dochodzenia: Tajne akta Watykanu . Ignatius Press, 2011.
- Luzzatto, Sergio. Ojciec Pio: Cuda i polityka w epoce świeckiej . Picador, 2012.
