CS Lewis jest często opisywany jako „apostoł” dla sceptyków - że w jakiś sposób ma szczególne upodobanie do argumentów, wrażliwości i perspektyw religijnych wątpiących i dlatego może łatwiej dotrzeć do nich niż inni przepraszający. W końcu Lewis był ateistą przez wiele lat, więc jest zrozumiałe, dlaczego miałoby to sens.
Apolog w sercu
Oczywiście wielu apologetów robi duże show o tym, jak kiedyś byli ateistami, zanim w końcu ujrzeli światło, więc to nie całkowicie uzasadnia zaufanie ludzi do Lewisa. Może się wydawać, że kieruje swoje argumenty do ateistów, ale prawda jest taka, że jego argumenty są przede wszystkim przekonujące dla tych, którzy już wierzą wnioskom lub w inny sposób są dla nich sympatyczni.
Ujawnia to, przynajmniej częściowo, fakt, że Lewis wykazuje wielką wrogość i arogancję wobec niewierzących. Lewis mówi nawet o sobie, że był „głupcem”, kiedy był ateistą, więc trudno sobie wyobrazić jego postrzeganie obecnych ateistów jako czegoś innego. Na wszelki wypadek. Jednak John Beversluis zebrał niektóre ze swoich licznych przejawów wyższości:
„Na przykład w zwykłym chrześcijaństwie dowiadujemy się, że ateiści są jak strusie: trzymają głowy w piasku, aby uniknąć stawiania czoła faktom, które szkodzą ich pozycji. Warto zauważyć, że w zwykłym chrześcijaństwie nie ma ani jednego słowa o „mieszana” jakość dowodów na teizm. Zamiast tego ci, którzy mają wątpliwości co do chrześcijaństwa, są wyśmiewani jako żałośnie niestabilne stworzenia, które „wahają się” i których przekonania zależą „od pogody i stanu ich trawienia” (MC, 124). Powiedziano nam, że ateizm jest „zbyt prosty”, że podobnie jak materializm jest „filozofią chłopców”, „filozofią pokoju dziecinnego” (R, 55). że ateizm i materializm są dziecinnymi błędami, łatwymi do obalenia i niegodnymi racjonalnego człowieka? ”
„... Przechodząc do zaskoczenia radością, dowiadujemy się, że młody ateista„ nie może zbyt ostrożnie strzec swojej wiary ”, że niebezpieczeństwo„ czeka ”z każdej strony i że skuteczne przestrzeganie ateizmu zależy od tego, czy jest się bardzo selektywnym czytanie (SbJ, 226, 191). Po raz kolejny jesteśmy pewni, że ateizm jest formą spełnienia życzeń i informujemy, że w swoich „nowoczesnych” formach „zstąpił na świat”, a teraz „krąży w ziemi” (SbJ, 226, 139). Wreszcie odkrywamy, że ateiści nie są zaangażowanymi badaczami, że po prostu „bawią się” religią i że ich umysły kręcą się „w wirze sprzeczności” (SbJ, 115) ”.
Komentarze Lewisa są co najmniej ekstremalne, ale szczególnie interesujący jest prawie całkowity brak poważnej próby ich obrony. Są to dość poważne zarzuty, które wysuwa Lewis. Nie powinieneś oskarżać kogoś o umyślne ignorowanie argumentów innych lub o „zabawę” w kłótnie bez poważnych dowodów na poparcie, ale nie znajdziesz niczego w pismach Lewisa.
Powyżej jest tylko próbką tego, co cytuje Beversluis, ale nie znajdziesz tych stwierdzeń omawianych przez wielu wielbicieli Lewisa. Czemu? Być może dlatego, że Lewis broni przekonań, z którymi już się zgadzają. Być może szczerze mówiąc, nie mają problemu z bezpodstawnym ośmieszaniem ateistów, którzy, ich zdaniem, również nie są warty obywatelskiej uwagi. Sceptycy ich zauważają, a ty nie docierasz do religijnych sceptyków, wyśmiewając ich.
Nie napisane dla sceptyka
Dlatego trudno obronić pomysł, który Lewis pisze dla niewierzących - a nawet zamierzał. Bardziej prawdopodobne jest, że pisał dla wierzących i że wyśmiewanie się z niewierzących pomaga stworzyć poczucie solidarności „my kontra oni” wśród wierzących, którzy mają wiarę, ale nie zdają sobie sprawy, że mają za sobą również powód. Mogą łączyć się w litość dla biednych, osłupionych ateistów.
Dlaczego Lewis wyśmiewa religijny sceptycyzm? Zaskoczony radością bardzo szczerze mówi o swoich motywach:
„Kluczem do moich książek jest maksyma Donne'a:„ Herezje opuszczane przez mężczyzn są najbardziej nienawidzone ”. Rzeczy, które najmocniej twierdzę, to te, którym długo się opierałem i które późno zaakceptowałem ”.
Lewis „nienawidzi” ateizmu, materializmu i naturalizmu. Jego ataki na religijny sceptycyzm są motywowane religijną pasją, a nie rozumem i rozumem.
