Dzięki miejskiej legendzie, Hollywood i wściekłym chrześcijańskim fundamentalistom niewiele obrazów jest tak głęboko zakorzenionych w umyśle Amerykanów na temat satanistów, jak ich domniemana miłość do ludzkich ofiar. Podczas gdy poświęcenie tego rodzaju jest absolutnie odrażające i nielogiczne dla satanisty, Biblia satanistyczna omawia jednak pewien rodzaj magicznego działania, które opisuje jako ofiarę ludzką.
Nie ma bóstwa głodującego krwi
Historycznie ofiary ze zwierząt i ludzi były zasadniczo dokonywane w religiach, w których bóstwo, o którym mowa, potrzebuje krwi, aby przeżyć lub jest zaspokojone życiem oddanym w ich imieniu. Jednak sataniści LaVeyan są ateistami. Dla nich nie ma rzeczywistej istoty zwanej Szatanem. Ergo, poświęcenie życia w celu ułagodzenia Szatana jest nonsensowne.
Emocja jako magiczna moc
Silne emocje generują energię w magicznych rytuałach. LaVey zwraca uwagę na trzy szczególnie silne emocjonalne źródła mocy: odgłosy śmierci żywego stworzenia, gniew i orgazm.
Magowie satanistyczni czerpią przede wszystkim siłę z siebie, a magowie z pewnością mogą to zrobić poprzez kierowanie gniewu lub orgazmu poprzez seks lub masturbację. Mając do dyspozycji te narzędzia (i nie tworząc tabu, jak to jest w wielu religiach), trzecie źródło przypływ śmierci - nie jest konieczne.
Faktem jest, że jeśli „mag jest godny swego imienia, nie będzie na tyle zahamowany, by uwolnić niezbędną siłę z własnego ciała, zamiast z niechętnej i nie zasługującej na to ofiary! ( The Satanic Bible, s. 87)
Symboliczna ofiara jako źródło gniewu
Satanistyczna Biblia omawia symboliczną ludzką ofiarę poprzez przeklęcie, magiczne działanie, które „prowadzi do fizycznego, mentalnego lub emocjonalnego zniszczenia„ ofiary ”na różne sposoby i w sposób, którego nie można przypisać magowi”. (s. 88) Jednak głównym celem nie jest zniszczenie jednostki, ale raczej gniew i gniew wywołane przez maga podczas rytuału. Wszystko, co dzieje się z ofiarą, ma drugorzędne znaczenie.
Odpowiednie cele
Jedynymi ludźmi, których sataniści rozważą zaatakowaniem za pomocą ofiarnego zaklęcia, jest „całkowicie szkodliwa i zasługująca na to jednostka”, która „swoim nagannym zachowaniem praktycznie woła o zniszczenie”. (str. 88, 89–90)
W rzeczywistości sataniści postrzegają eliminację tak okropnych wpływów jako coś w rodzaju obowiązku. Ci ludzie to pijawki emocjonalne, ciągnące wszystkich w dół, by nakarmić swoje wygłodniałe ego. Ponadto sataniści podkreślają odpowiedzialność za zachowanie. Działania mają konsekwencje. Kiedy ludzie źle się zachowują, ich ofiary powinny podjąć kroki, aby nie być bardziej poddanym nadużyciom, niż nadstawiać drugiego policzka i usprawiedliwiać sprawcę. Jak jedenasty władca Jedenastu Szatańskich Reguł Ziemi: „Chodząc po otwartym terenie, nikomu nie przeszkadzaj. Jeśli ktoś ci przeszkadza, poproś go, aby przestał. Jeśli nie przestanie, zniszcz go”.
Nieodpowiednie cele
Cel nigdy nie powinien być niezasłużony. Niezależnie od tego, co mogłaby powiedzieć miejska legenda, sataniści nie są zainteresowani atakowaniem dziewic, świętych ludzi lub innych uczciwych członków społeczeństwa. Cel nie jest nigdy wybierany losowo. Byłoby to zarówno złośliwe (nie wspominając o socjopatii), jak i brak pożądanego gniewu.
Ponadto zarówno zwierzęta, jak i dzieci są szczególnie zabronionymi celami. Obaj nie mają zdolności i zrozumienia, aby przynieść im taką konsekwencję. Zwierzęta działają instynktownie, a złośliwość działa na poziomie wykraczającym poza instynkt. Dzieci są szczególnie święte dla satanistów i uważają, że wszelkie wyrządzone im krzywdy są szczególnie nikczemne.
Sataniści potępiają działalność przestępczą
Ponownie, nawet gdy satanista mówi o „ofierze ludzkiej”, nie ma na myśli fizycznego ataku ani żadnej innej nielegalnej działalności. Sataniści mają zerową tolerancję dla łamaczy prawa i popierają dla nich surowe kary cywilne.
Termin „ofiara ludzka”
Ktoś mógłby pomyśleć, że Anton LaVey mógł znaleźć mniej naładowany termin niż „ofiara ludzka” za to, co proponuje, ale wybór słów jest bardzo zgodny z tonem reszty satanistycznej Biblii . LaVey zdecydowanie wolał mówić wprost i bez ogródek, aż do przesady, aby zakwestionować tabu, które według niego istniały przede wszystkim w celu kontrolowania członków społeczeństwa. Jego słownictwo było celowo zapalne.
