Oferowanie jedzenia jest jednym z najstarszych i najczęstszych rytuałów buddyzmu. Jedzenie jest przekazywane mnichom podczas obchodów jałmużny, a także rytualnie ofiarowywane bóstwom tantrycznym i głodnym duchom. Oferowanie jedzenia to czyn zasłużony, który przypomina nam również, abyśmy nie byli zachłanni ani samolubni.
Oferowanie jałmużny mnichom
Pierwsi mnisi buddyjscy nie budowali klasztorów. Zamiast tego byli bezdomnymi żebrakami, którzy błagali o jedzenie. Ich jedynym dobytkiem była szata i miska żebracza.
Dzisiaj, w wielu krajach, głównie w Tajlandii, takich jak Tajlandia, mnisi nadal polegają na otrzymywaniu jałmużny przez większość swojego jedzenia. Mnisi opuszczają klasztory wcześnie rano. Idą pojedynczymi plikami, najpierw najstarszymi, niosąc przed sobą miseczki z jałmużną. Świeccy czekają na nich, czasami klęcząc, i umieszczają jedzenie, kwiaty lub kadzidełka w miskach. Kobiety muszą uważać, aby nie dotknąć mnichów.
Mnisi nie mówią, nawet dziękuję. Dawanie jałmużny nie jest uważane za miłość. Dawanie i przyjmowanie jałmużny tworzy duchowy związek między wspólnotami zakonnymi i świeckimi. Świeccy mają obowiązek fizycznego wspierania mnichów, a mnisi mają obowiązek duchowego wspierania społeczności.
Praktyka żebractwa w większości zanikła w krajach mahajany, chociaż w Japonii mnisi okresowo robią takuhatsu, „proszą” (taku) „jedząc miski” (hatsu). Czasami mnisi recytują sutry w zamian za datki. Mnisi zen mogą wychodzić w małych grupach, śpiewając „Ho” (dharma) podczas spaceru, co oznacza, że przynoszą dharmę.
Mnisi praktykujący takuhatsu noszą duże słomkowe kapelusze, które częściowo zasłaniają ich twarze. Czapki również uniemożliwiają im zobaczenie twarzy tych, którzy dają im jałmużnę. Nie ma dawcy ani odbiorcy; tylko dawanie i otrzymywanie. To oczyszcza akt dawania i przyjmowania.
Inne oferty żywności
Uroczyste oferty żywności są również powszechną praktyką w buddyzmie. Dokładne rytuały i doktryny leżące u ich podstaw różnią się w zależności od szkoły. Jedzenie można po prostu i po cichu zostawić na ołtarzu, z małym ukłonem, albo misternym śpiewem i pokłonem może towarzyszyć ofiara. Robi się to jednak, podobnie jak w przypadku jałmużny dawanej mnichom, oferowanie jedzenia na ołtarzu jest aktem łączenia się ze światem duchowym. Jest to także sposób na uwolnienie samolubstwa i otwarcie serca na potrzeby innych.
W Zen jest powszechną praktyką dokonywania ofiar głodnych duchów. Podczas formalnych posiłków podczas sesshin miska ofiarna zostanie przekazana lub przyniesiona do każdej osoby, która ma zamiar zjeść posiłek. Każdy bierze mały kawałek jedzenia ze swojej miski, dotyka go na czoło i umieszcza w misce ofiarnej. Miska zostaje następnie uroczyście umieszczona na ołtarzu.
Głodne duchy reprezentują całą naszą chciwość, pragnienie i przywiązanie, które wiążą nas z naszymi smutkami i rozczarowaniami. Rozdając coś, czego pragniemy, uwalniamy się od przywiązania i potrzeby myślenia o innych.
Ostatecznie oferowana żywność jest pomijana przez ptaki i dzikie zwierzęta.
