Kluczowym rozróżnieniem dokonanym w teologii islamskiej jest rozróżnienie między Dar al-Harb a Dar al-Islam . Co oznaczają te terminy i jak wpływają na narody muzułmańskie i ekstremistów? Są to ważne pytania, które należy zadać i zrozumieć, biorąc pod uwagę burzliwy świat, w którym żyjemy dzisiaj.
Co oznaczają Dar al-Harb i Dar al-Islam?
Mówiąc prosto, Dar al-Harb jest rozumiany jako „terytorium wojny lub chaosu”. Tak nazywają się regiony, w których islam nie dominuje i gdzie boska wola nie jest przestrzegana. Dlatego też normą są ciągłe walki.
Natomiast Dar al-Islam jest „terytorium pokoju”. To jest nazwa tych terytoriów, na których dominuje islam i gdzie obserwuje się poddanie się Bogu. To tutaj panuje spokój i cisza.
Komplikacje polityczne i religijne
Rozróżnienie nie jest tak proste, jak mogłoby się początkowo wydawać. Po pierwsze, podział ten jest uważany za bardziej legalny niż teologiczny. Dar al-Harb nie jest oddzielony od Dar al-Islam przez takie rzeczy jak popularność islamu lub boska łaska. Jest on raczej oddzielony charakterem rządów, które kontrolują terytorium.
Naród większości muzułmańskiej nie podlegający prawu islamskiemu jest nadal Dar al-Harb. Naród mniejszości muzułmańskiej rządzony prawem islamskim może kwalifikować się jako część Dar al-Islamu.
Gdziekolwiek muzułmanie rządzą i egzekwują prawo islamskie, istnieje również Dar al-Islam. Nie ma większego znaczenia, w co ludzie wierzą lub wierzą, liczy się to, jak ludzie się zachowują . Islam jest religią nastawioną bardziej na właściwe postępowanie (ortopraksję) niż na właściwe wierzenia i wiarę (ortodoksja).
Islam jest także religią, która nigdy nie miała ideologicznego ani teoretycznego miejsca na rozdzielenie sfery politycznej i religijnej. W ortodoksyjnym islamie oba są ze sobą zasadniczo i koniecznie powiązane. Właśnie dlatego ten podział między Dar al-Harb i Dar al-Islam jest definiowany raczej przez kontrolę polityczną niż popularność religijną.
Co oznacza „Territory of War”?
Natura Dar al-Harb, która dosłownie oznacza „terytorium wojny”, musi zostać wyjaśniona bardziej szczegółowo. Po pierwsze, jego identyfikacja jako regionu wojny opiera się na założeniu, że spory i konflikty są niezbędnymi konsekwencjami dla ludzi, którzy nie przestrzegają woli Bożej. Teoretycznie przynajmniej jeśli wszyscy będą konsekwentni w przestrzeganiu zasad ustanowionych przez Boga, nastąpi pokój i harmonia.
Co ważniejsze, być może fakt, że „wojna” opisuje również relacje między Dar al-Harb i Dar al-Islam. Oczekuje się, że muzułmanie będą przynosić Słowo i wolę Bożą całej ludzkości i czynią to siłą, jeśli będzie to absolutnie konieczne. Co więcej, próby regionów w Dar al-Harb, aby się oprzeć lub odeprzeć, muszą spotkać się z podobną siłą.
Podczas gdy ogólny stan konfliktu między nimi może wynikać z misji islamskiej nawrócenia, uważa się, że konkretne przypadki wojny są spowodowane niemoralną i nieuporządkowaną naturą regionów Dar al-Harb.
Rządy, które kontrolują Dar al-Harb, nie są technicznie uprawnionymi mocarstwami, ponieważ nie czerpią władzy z Boga. Bez względu na faktyczny system polityczny w każdym indywidualnym przypadku, jest on uważany za zasadniczo i koniecznie nieważny. Nie oznacza to jednak, że rządy islamskie nie mogą zawrzeć z nimi tymczasowych traktatów pokojowych w celu ułatwienia handlu, a nawet ochrony Dar al-Islamu przed atakiem innych narodów Dar al-Harb.
To przynajmniej reprezentuje podstawową teologiczną pozycję islamu, jeśli chodzi o relacje między ziemiami islamskimi w Dar al-Islam a niewiernymi w Dar al-Harb. Na szczęście nie wszyscy muzułmanie działają w oparciu o takie przesłanki w swoich normalnych stosunkach z niemuzułmanami - w przeciwnym razie świat byłby prawdopodobnie w znacznie gorszym stanie niż jest w rzeczywistości.
Jednocześnie te same teorie i idee nigdy nie zostały odrzucone i odrzucone jako relikty przeszłości. Pozostają tak samo autorytatywni i silni, jak zawsze, nawet jeśli nie działa się nimi.
Współczesne implikacje dla narodów muzułmańskich
Jest to w rzeczywistości jeden z najpoważniejszych problemów, przed którymi stoi islam i jego zdolność do pokojowego współistnienia z innymi kulturami i religiami. Nadal jest zbyt dużo „martwej wagi” idei i doktryn, które tak naprawdę nie różnią się tak bardzo od tego, jak inne religie działały w przeszłości. Jednak inne religie na ogół je odrzuciły i porzuciły.
Islam jednak tego jeszcze nie zrobił. Stwarza to poważne zagrożenia nie tylko dla nie-muzułmanów, ale także dla samych muzułmanów.
Zagrożenia te są produktem islamskich ekstremistów, którzy traktują te stare idee i doktryny o wiele bardziej dosłownie i poważnie niż przeciętny muzułmanin. Dla nich współczesne świeckie rządy na Bliskim Wschodzie nie są wystarczająco islamskie, aby uznać je za część Dar al-Islamu (pamiętaj, nie ma znaczenia to, w co wierzy większość ludzi, ale raczej istnienie islamu jako siły przewodniej rządu i prawo). Dlatego na nich spoczywa obowiązek użycia siły w celu usunięcia niewiernych z władzy i przywrócenia populacji islamskiej władzy.
Podejście to pogarsza przekonanie, że jeśli jakiekolwiek terytorium, które kiedyś było częścią Dar al-Islam, znajdzie się pod kontrolą Dar al-Harb, oznacza to atak na islam. Dlatego obowiązkiem wszystkich muzułmanów jest walka w celu odzyskania utraconej ziemi.
Ta idea motywuje fanatyzm nie tylko w opozycji do świeckich rządów arabskich, ale także samo istnienie państwa Izrael. Dla ekstremistów Izrael jest wtargnięciem Dar al-Harb na terytorium należące do Dar al-Islam. Jako takie, nic poza przywróceniem islamskich rządów na ziemi jest dopuszczalne.
Konsekwencje
Tak, ludzie umrą - w tym nawet muzułmanie, dzieci i inni niewolnicy. Ale w rzeczywistości etyka muzułmańska jest etyką obowiązku, a nie konsekwencji. Postępowanie etyczne to takie, które jest zgodne z Bożymi zasadami i które jest posłuszne woli Bożej. Nieetyczne zachowanie jest tym, które ignoruje lub nie słucha Boga.
Straszne konsekwencje mogą być niefortunne, ale nie mogą służyć jako kryterium oceny samego zachowania. Tylko wtedy, gdy zachowanie jest wyraźnie potępione przez Boga, muzułmanin musi powstrzymać się od tego. Oczywiście nawet wtedy sprytna reinterpretacja może często zapewnić ekstremistom sposób na wyciągnięcie tego, czego chcą z tekstu Koranu.
