Definicje religii zwykle cierpią z powodu jednego z dwóch problemów: są albo zbyt wąskie i wykluczają wiele systemów przekonań, które najbardziej zgadzają się z religiami, lub są zbyt niejasne i dwuznaczne, co sugeruje, że prawie wszystko i wszystko jest religią. Lepszym sposobem wyjaśnienia natury religii jest identyfikacja podstawowych cech wspólnych dla religii. Te cechy mogą być wspólne z innymi systemami przekonań, ale razem wzięte sprawiają, że religia jest odrębna.
Wiara w istoty nadprzyrodzone
Wiara w nadprzyrodzone, szczególnie w bogów, jest jedną z najbardziej oczywistych cech religii. W rzeczywistości jest tak powszechne, że niektórzy mylą zwykły teizm z samą religią; ale to jest nieprawidłowe. Teizm może wystąpić poza religią, a niektóre religie są ateistyczne. Mimo to nadprzyrodzone przekonania są powszechnym i fundamentalnym aspektem większości religii, podczas gdy istnienie nadprzyrodzonych istot prawie nigdy nie jest określone w niereligijnych systemach wierzeń.
Obiekty sakralne a profanalne, miejsca, czasy
Rozróżnienie między sacrum i profanum jest powszechne i na tyle ważne w religiach, że niektórzy badacze religii, zwłaszcza Mircea Eliade, twierdzili, że to rozróżnienie należy uznać za cechę charakterystyczną religii. Stworzenie takiego rozróżnienia może pomóc bezpośrednim wierzącym w skupieniu się na transcendentalnych wartościach i nadprzyrodzonych, ale ukrytych aspektach otaczającego nas świata. Święte czasy, miejsca i przedmioty przypominają nam, że w życiu jest coś więcej niż to, co widzimy.
Rytualne akty skupione na świętych przedmiotach, miejscach, czasach
Oczywiście samo stwierdzenie istnienia sacrum zwykle nie jest wystarczające. Jeśli religia kładzie nacisk na to, co święte, to również podkreśla akty rytualne dotyczące tego, co święte. Specjalne działania muszą mieć miejsce w świętych czasach, w świętych miejscach i / lub ze świętymi przedmiotami. Rytuały te służą jednoczeniu członków obecnej wspólnoty religijnej nie tylko ze sobą, ale także z ich przodkami i potomkami. Rytuały mogą być ważnymi składnikami dowolnej grupy społecznej, religijnej lub nie.
Kodeks moralny o nadprzyrodzonych początkach
Niewiele religii nie zawiera w swoich naukach jakiegoś podstawowego kodu moralnego. Ponieważ religie mają zazwyczaj charakter społeczny i wspólnotowy, należy się tylko spodziewać, że mają one również wskazówki dotyczące tego, jak ludzie powinni się zachowywać i traktować siebie nawzajem, nie wspominając o osobach z zewnątrz. Usprawiedliwienie tego konkretnego kodeksu moralnego, a nie jakiegokolwiek innego, zwykle ma formę nadprzyrodzonego pochodzenia kodu, na przykład od bogów, którzy stworzyli zarówno kodeks, jak i ludzkość.
Charakterystyczne uczucia religijne
Respekt, poczucie tajemnicy, poczucie winy i uwielbienie to „uczucia religijne”, które zwykle budzą wierzących, gdy przychodzą w obecności świętych przedmiotów, w świętych miejscach i podczas praktyk świętych rytuałów. Zwykle uczucia te są związane z nadprzyrodzonymi, na przykład można sądzić, że uczucia te są dowodem bezpośredniej obecności boskich istot. Podobnie jak rytuały, ten atrybut często występuje poza religią.
Modlitwa i inne formy komunikacji
Ponieważ zjawiska nadprzyrodzone są tak często spersonalizowane w religiach, sensowne jest, aby wierzący szukali interakcji i komunikacji. Wiele rytuałów, takich jak poświęcenie, jest jednym z rodzajów prób interakcji. Modlitwa jest bardzo powszechną formą próby komunikacji, która może zachodzić w ciszy z jedną osobą, głośno i publicznie lub w kontekście grupy wierzących. Nie ma jednego rodzaju modlitwy ani jednego rodzaju wysiłku komunikowania się, tylko wspólne pragnienie wyciągnięcia ręki.
Widok świata i organizacja jego życia w oparciu o widok świata
Religie mają w zwyczaju przedstawiać wierzącym ogólny obraz świata jako całości i miejsca jednostki w nim - na przykład, czy istnieje dla nich świat, jeśli są nieco uczestnikami dramatu innej osoby. To zdjęcie zwykle zawiera pewne szczegóły dotyczące ogólnego celu lub punktu świata oraz wskazanie, w jaki sposób jednostka również się w to wpasowuje - na przykład, czy mają służyć bogom, czy też bogowie istnieją, aby im pomóc?
Grupa społeczna związana razem powyżej
Religie są tak powszechnie zorganizowane społecznie, że przekonania religijne bez struktury społecznej zyskały własną nazwę „duchowość”. Wyznawcy religijni często łączą się z podobnie myślącymi wyznawcami, aby czcić, a nawet żyć razem. Przekonania religijne są zazwyczaj przekazywane nie tylko przez rodzinę, ale przez całą społeczność wierzących. Wyznawcy religijni czasami łączą się ze sobą, wykluczając nieprzylegających i mogą umieścić tę społeczność w centrum swojego życia.
Kogo to obchodzi? Problem definiowania cech religii
Można argumentować, że religia jest tak złożonym i różnorodnym zjawiskiem kulturowym, że zredukowanie do jednej definicji albo nie uchwyci tego, czym naprawdę jest, albo jedynie wprowadzi w błąd. Rzeczywiście, niektórzy argumentowali, że nie ma czegoś takiego jak „religia” per se, po prostu „kultura” i różne przejawy kulturowe, które zachodni uczeni nazywają „religią” bez obiektywnie określonych przyczyn.
Argument ten ma pewne zalety, ale myślę, że powyższy format definiowania religii pozwala rozwiązać najpoważniejsze obawy. Ta definicja uznaje złożoność religii, podkreślając znaczenie wielu podstawowych cech, zamiast upraszczać religię do jednej lub dwóch. Definicja ta uznaje również różnorodność religii, nie nalegając, aby wszystkie cechy zostały spełnione, aby można było ją zakwalifikować jako „religię”. Im więcej cech ma system przekonań, tym bardziej jest on podobny do religii.
Wszystkie powszechnie uznawane religie, takie jak chrześcijaństwo czy hinduizm, będą miały wszystkie z nich. Kilka religii i kilka przejawów wspólnych religii będzie miało 5 lub 6 z nich. Systemy wierzeń i inne zajęcia, które są określane jako „religijne” w sposób metaforyczny, jak na przykład podejście niektórych osób do sportu, wykażą 2 lub 3 z nich. W ten sposób można objąć całą gamę religii jako wyrazu kultury.
