DOWIEDZ SIĘ, NA CZYM POLEGA BIBLIJNA KSIĘGA DZIEJÓW APOSTOLSKICH - CHRZEŚCIJAŃSTWO

Księga Dziejów Apostolskich

Księga Dziejów Apostolskich zawiera szczegółowy, uporządkowany, naoczny świadek relację o narodzinach i rozwoju wczesnego kościoła oraz głoszeniu ewangelii bezpośrednio po zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Jego narracja stanowi pomost łączący życie i posługę Jezusa z życiem Kościoła i świadectwem pierwszych wierzących. Praca buduje również związek między Ewangeliami a Listami.

Napisane przez Łukasza, Dzieje są kontynuacją Ewangelii Łukasza, kontynuując jego historię o Jezusie i o tym, jak zbudował swój kościół. Książka kończy się dość gwałtownie, sugerując niektórym uczonym, że Łukasz mógł zaplanować napisanie trzeciej książki, aby kontynuować historię.

W Dziejach Apostolskich, gdy Łukasz opisuje szerzenie się ewangelii i posługę apostołów, skupia się przede wszystkim na dwóch, Piotrze i Pawle.

Kto napisał Księgę Dziejów Apostolskich?

Autorstwo Dziejów Apostolskich przypisuje się Łukaszowi. Był Grekiem i jedynym pogańskim chrześcijańskim pisarzem Nowego Testamentu. Był wykształconym człowiekiem, a Kolosan 4:14 dowiadujemy się, że był lekarzem. Łukasz nie był jednym z 12 uczniów.

Chociaż Łukasz nie jest wymieniony w księdze Dziejów Apostolskich jako pisarz, przypisano mu autorstwo już w drugim wieku. W późniejszych rozdziałach Dziejów pisarz używa pierwszoosobowej liczby mnogiej „my”, wskazując, że był obecny z Pawłem. Wiemy, że Łukasz był wiernym przyjacielem i towarzyszem podróży Pawła.

Data napisania

Między 62 a 70 ne, przy czym wcześniejszy termin był bardziej prawdopodobny.

Napisane do

Akty zostały napisane do Teofila, co znaczy „ten, kto kocha Boga”. Historycy nie są pewni, kim był ten Teofil (wspomniany w Łukasza 1: 3 i Dz 1: 1), chociaż najprawdopodobniej był Rzymianinem, który bardzo interesował się nowo powstającą wiarą chrześcijańską. Łukasz mógł także pisać w ogólności do wszystkich, którzy kochali Boga. Książka jest również napisana do pogan i wszystkich ludzi na całym świecie.

Krajobraz Księgi Dziejów Apostolskich

Księga Dziejów Apostolskich szczegółowo opisuje rozprzestrzenianie się ewangelii i wzrost kościoła od Jeruzalem do Rzymu.

Tematy w Księdze Dziejów Apostolskich

Księga Dziejów Apostolskich rozpoczyna się od wylania obiecanego przez Boga Ducha Świętego w Dniu Pięćdziesiątnicy. W rezultacie głoszenie ewangelii i świadectwo nowo utworzonego kościoła rozpala płomień, który rozprzestrzenia się po całym Imperium Rzymskim.

Otwarcie Dziejów Apostolskich ujawnia główny temat w całej książce. Ponieważ wierzący są upoważnieni przez Ducha Świętego, świadczą o przesłaniu zbawienia w Jezusie Chrystusie. W ten sposób powstaje kościół i rozwija się dalej, rozprzestrzeniając się lokalnie, a następnie kontynuując na krańcach ziemi.

Ważne jest, aby uznać, że kościół nie powstał ani nie wyrósł z własnej mocy lub inicjatywy. Wierzący zostali upoważnieni i prowadzeni przez Ducha Świętego, i tak jest do dzisiaj. Dzieło Chrystusa, zarówno w Kościele, jak i na świecie, jest nadprzyrodzone, zrodzone z Jego Ducha. Chociaż my, Kościół, jesteśmy naczyniami Chrystusa, ekspansja chrześcijaństwa jest dziełem Boga. Zapewnia zasoby, entuzjazm, wizję, motywację, odwagę i zdolność do wykonania dzieła poprzez napełnienie Duchem Świętym.

Kolejnym nadrzędnym tematem w Dziejach Apostolskich jest sprzeciw. Czytamy o uwięzieniu, biciu, ukamienowaniu i spiskach, by zabić apostołów. Jednak odrzucenie ewangelii i prześladowanie posłańców działało na rzecz przyspieszenia wzrostu kościoła. Choć zniechęcający, należy się spodziewać oporu wobec naszego świadectwa o Chrystusie. Możemy stać mocno, wiedząc, że Bóg wykona pracę, otwierając drzwi okazji nawet w obliczu silnego sprzeciwu.

Kluczowe postacie w Dziejach Apostolskich

Obsada postaci z Dziejów Apostolskich jest dość liczna i obejmuje Piotra, Jakuba, Jana, Szczepana, Filipa, Pawła, Ananiasza, Barnabę, Sylasa, Jakuba, Korneliusza, Tymoteusza, Tytusa, Lidię, Łukasza, Apolla, Feliksa, Festa, i Agryppa.

Kluczowe wersety

Dzieje 1: 8
„Ale otrzymacie moc, gdy Duch Święty zstąpi na was; będziecie moimi świadkami w Jeruzalem, w całej Judei i Samarii, aż po krańce ziemi”. (NIV)

Dzieje 2: 1-4
Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, wszyscy byli razem w jednym miejscu. Nagle z nieba dobiegł odgłos gwałtownego wiatru, który wypełnił cały dom, w którym siedzieli. Zobaczyli coś, co wydawało się językami ognia, które oddzieliły się i zatrzymały na każdym z nich. Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch pozwalał. (NIV)

Dzieje 5: 41-42
Apostołowie opuścili Sanhedryn, ciesząc się, ponieważ zostali uznani za godnych cierpienia hańby dla Imienia. Dzień po dniu, na dziedzińcu świątyni i od domu do domu, nigdy nie przestali nauczać i głosić dobrej nowiny, że Jezus jest Chrystusem. (NIV)

Dzieje 8: 4
Ci, którzy zostali rozproszeni, głosili to słowo gdziekolwiek się udali. (NIV)