Czy istniał czysty, oryginalny lub prawdziwy buddyzm, który został w jakiś sposób zagubiony pod podziałem sekciarskim i nabożeństwem ? Wierzyło w to wielu pierwszych ludzi z Zachodu, którzy zajmowali się badaniem buddyzmu, i jest to idea, która utrzymuje się wśród zachodnich buddhafili do dziś.
Zachodni romantyzm buddyzmu
Najpierw przyjrzyjmy się, skąd wzięło się pojęcie „oryginalnego” buddyzmu.
Pierwsi zachodni uczeni, którzy wcześnie zainteresowali się buddyzmem, głęboko pogrążyli się w europejskim romantyzmie i amerykańskim transcendentalizmie. Te ruchy kulturowe i intelektualne promowały ideę, że religia bardziej dotyczy indywidualnej intuicji i odczuć niż instytucji i dogmatów. I niektórzy z nich wyobrażali sobie, że „oryginalny” buddyzm, cokolwiek to było, spełniał ich duchowy ideał.
W swojej książce The Making of Buddhist Modernism (Oxford University Press, 2008) historyk David McMahan napisał o „Buddhologists” z XIX i początku XX wieku:
„Uczeni orientalistyczni zlokalizowali„ prawdziwy buddyzm ”w tekstach starożytnej przeszłości i wyznaczyli go starannie wyselekcjonowanym naukom, wyłączając wszelkie rozważania żywych buddystów, z wyjątkiem reformatorów, którzy sami unowocześniali swoją tradycję w dialogu z zachodnią nowoczesnością. ... zaprezentowali sympatyczni orientaliści Budda jako protoscientical naturalist w swoich czasach. ”
Jednocześnie wielu z tych, którzy po raz pierwszy zaprezentowali buddyzm na Zachodzie, w tym Paul Carus, Anagarika Dharmapala i DT Suzuki, „spakowało” buddyzm, aby podkreślić cechy najbardziej zsynchronizowane z postępową kulturą zachodnią. W rezultacie wielu ludzi z Zachodu odniosło wrażenie, że Dharma Buddy jest bardziej zgodna z naukowym racjonalizmem niż jest w rzeczywistości.
W rezultacie wielu ludzi Zachodu wierzy, że istniał „oryginalny” buddyzm, który został pochowany przez wieki mistycznego azjatyckiego bibelotu. W rzeczywistości tak długo nauczano buddyzmu na zachodnich uniwersytetach. Ludzie z zachodu wyobrażali sobie, że ten oryginalny buddyzm jest czymś bardzo podobnym do współczesnych humanistycznych filozofii, które sami wyznają.
Na przykład neurobiolog i autor, Sam Harris, wyraził ten pogląd na buddyzm w swoim eseju „Killing the Buddha” ( Shambhala Sun, marzec 2006):
„Tradycja buddyjska, traktowana jako całość, stanowi najbogatsze źródło mądrości kontemplacyjnej, jaką wytworzyła każda cywilizacja. ... Mądrość Buddy jest obecnie uwięziona w religii buddyzmu… Chociaż może być na tyle prawdziwe, aby powiedzieć (jak twierdzą wielu wyznawców buddyzmu), że „buddyzm nie jest religią”, większość buddystów na całym świecie praktykuje go jako taką na wiele naiwnych, petycyjnych i przesądnych sposobów, w jakie wszystkie religie są praktykowane ”.
Poszukiwacze dzisiaj
Natrafiam na dwa rodzaje poszukiwań „oryginalnego” buddyzmu. Jeden typ jest zilustrowany przez tzw. Świeckich buddystów, którzy postrzegają buddyzm przede wszystkim jako filozofię humanistyczną, a nie religię.
Niektóre z tej grupy stosują to, co nazywają „racjonalnym” lub „naturalnym” podejściem do buddyzmu, odrzucając wszelkie doktryny zbyt mistyczne dla ich gustów. Karma i odrodzenie znajdują się na szczycie listy odrzuconych. Autor Stephen Batchelor jest na przykład czołowym racjonalistą. Co dziwne, zamiast zakładać, że Buddha mylił się co do tych rzeczy, Batchelor stworzył rozbudowane intelektualne domy z kart, argumentując, że Budda wcale nie nauczał doktryn karmy i odrodzenia, mimo że przypisuje mu się wiele nauk o karmie i odrodzeniu .
Drugi rodzaj - rzadszy, ale są tam - interesuje się buddyzmem jako religią, ale są podejrzliwi wobec podziałów wyznaniowych. Szukają buddyzmu przedsekciarskiego, tak jak głosi go historyczny Budda. Niektórzy z nich starają się znaleźć tego przedsekciarskiego Buddy w starych pismach lub przynajmniej w innym miejscu niż wiele szkół buddyzmu, dokonując własnych osądów na temat tego, co jest „czyste”, a co nie.
Wydaje mi się, że obie pozycje dziwnie utknęły w modelu „religii objawionej”. Religia objawiona to taka, której doktryny zostały wypowiedziane przez boga i objawione ludzkości w jakiś nadprzyrodzony sposób. Chrześcijaństwo, judaizm i islam są religiami objawionymi. Te doktryny, które, jak się uważa, zostały wypowiedziane przez Boga, są akceptowane przez autorytet Boga.
Ale buddyzm nie jest religią objawioną. Historyczny sam Budda oświadczył, że nie jest bogiem, i głosił, że nikt nie powinien przyjmować nauki opartej wyłącznie na autorytecie, w tym jego nauki. Nie ma dla mnie sensu, że racjonaliści i przyrodnicy nie tylko przyznają, że nie zgadzają się z Buddą co do niektórych rzeczy, zamiast tworzyć fantastycznego Buddy, którego nauki doskonale odzwierciedlają to, w co wierzą.
Poszukiwanie prawdziwego Buddy
Czy możemy z całą pewnością wiedzieć, czego nauczał historyczny Budda? Szczerze mówiąc, nie można udowodnić, że istniał nawet historyczny Budda. Dzisiaj historycy akademiccy uważają, że taka osoba istniała, ale nie ma solidnego potwierdzenia jego życia. Gautama Budda jest w dużej mierze archetypową postacią spowitą mitem; najwcześniejsze pisma święte dają nam tylko okazjonalne, przelotne przebłyski ludzkiej istoty, jaką mógł być.
Po drugie, biorąc pod uwagę sposób, w jaki jego nauki zostały zachowane, jest mało prawdopodobne, aby naukowcy osiągnęli idealną zgodność co do tego, ile tekstów w Sutta-Pitaka i Vinayi - pisma święte z prawdopodobnym twierdzeniem, że są jego słowami - - są „oryginalne”, a nawet która wersja tych pism jest bardziej „oryginalna” niż inne.
Co więcej, Budda żył w społeczeństwie i kulturze bardzo nam obcej. Z tego powodu, nawet jeśli moglibyśmy ufać, że jego słowa zostały dokładnie zapisane, nadal bardzo łatwo moglibyśmy je źle zrozumieć.
Nawet termin „buddyzm” jest zachodnim wynalazkiem. Jego najwcześniejsze użycie datuje się na 1897 rok, w eseju brytyjskiego chirurga. Rozumiem, że nie ma odpowiadającego słowa w językach azjatyckich. Zamiast tego istnieje Dharma, która może odnosić się do nauk Buddy, ale także do tych, które podtrzymują porządek wszechświata - nie boga, ale bardziej jak naturalne prawo.
Czym właściwie jest buddyzm?
Twierdzę, że myślenie o buddyzmie jako niezmiennym, sfinalizowanym 25 wieków temu, nie ma sensu. Buddyzm można najlepiej rozumieć jako tradycję poszukiwań duchowych. Budda ustanowił parametry i ustanowił podstawowe zasady, które są bardzo ważne. Nieustannie mówię ludziom, że buddyzm nie jest tym, czym chcą.
Ale to pytanie, poszukiwanie, to jest buddyzm, a nie odpowiedzi. „Odpowiedzi” to wielka, niewysłowiona Dharma, poza doktryną.
Jeśli chodzi o różnice sekciarskie, zastanów się, co napisał Francis Dojun Cook w How to Raise an Ox (Wisdom, 2002):
„Jednym ze sposobów na zrozumienie oszałamiającego rozprzestrzeniania się buddyjskich szkół, doktryn i praktyk w ciągu ostatnich 2500 lat jest postrzeganie ich jako pojedynczego, twórczego, ciągłego wysiłku, aby poradzić sobie z głównym problemem egzystencji samsarycznej, jakim jest błędne przekonanie w trwałym, stałym ja. Bez względu na to, czy jest to Zen, Czysta Kraina, Theravada, czy praktyka buddyzmu tybetańskiego, wszystkie ścieżki buddyjskie uczą praktyk, które skutecznie zniszczą wiarę w to ja ”.
Pierwsze kazanie Buddy nazywa się „pierwszym obrotem koła dharmy”. Innymi słowy, nie przekazywał nauk wyrytych na kamiennych tablicach tak bardzo, jak wprawiał coś w ruch. Co zostało wprawione w ruch jest nadal w ruchu? A gdy ruch był kontynuowany i rozprzestrzeniał się, znalazł i wciąż znajduje nowe sposoby wyrażania i rozumienia.
Buddyzm jest niezwykłą spuścizną i dziełem, które obejmowało wiele wielkich umysłów Azji sprzed ponad dwóch tysiącleci. Ta tradycja dociekania wywodzi się ze spójnego i konsekwentnego zestawu nauk, które przychodzą do nas z najwcześniejszych pism świętych. Dla wielu z nas to więcej niż wystarczające.
