Wszystkie religie mają zestawy skodyfikowanych praw, ale nabierają one szczególnego znaczenia dla wiary islamskiej, ponieważ są to zasady rządzące nie tylko życiem religijnym muzułmanów, ale stanowią również podstawę prawa cywilnego narodów będących republikami islamskimi, takich jak jak Pakistan, Afganistan i Iran. Nawet w krajach, które nie są formalnie republikami islamskimi, takich jak Arabia Saudyjska i Irak, przytłaczający odsetek obywateli muzułmańskich powoduje, że narody te przyjmują prawa i zasady, na które duży wpływ ma islamskie prawo religijne szariatu.
Szariat oparty jest na czterech głównych źródłach, opisanych poniżej.
Koran
Muzułmanie wierzą, że Koran jest bezpośrednim słowem Allaha, jak zostało to objawione i przekazane przez Proroka Mahometa. Wszystkie źródła prawa islamskiego muszą być w zasadniczej zgodzie z Koranem, najbardziej podstawowym źródłem wiedzy islamskiej. Koran jest zatem uważany za ostateczny autorytet w sprawach prawa i praktyki islamskiej. Tylko wtedy, gdy sam Koran nie mówi bezpośrednio lub szczegółowo na określony temat, muzułmanie zwracają się do alternatywnych źródeł prawa islamskiego.
Sunna
Sunna to zbiór pism dokumentujących tradycje lub znane praktyki Proroka Mahometa, z których wiele zapisano w tomach literatury hadisów. Zasoby obejmują wiele rzeczy, które powiedział, zrobił lub zgodził się Opierając się głównie na swoim życiu i praktyce opartej całkowicie na słowach i zasadach Koranu. Podczas swojego życia rodzina Proroka i jego towarzysze obserwowali go i dzielili się z innymi dokładnie tym, co widzieli w jego słowach i zachowaniach innymi słowy, w jaki sposób dokonywał ablucji, jak się modlił i jak dokonywał wielu innych czynności kultu .
Ludzie często pytali Proroka bezpośrednio o orzeczenia prawne w różnych sprawach. Kiedy wydał wyrok w takich sprawach, wszystkie te szczegóły zostały zapisane i zostały wykorzystane w celach informacyjnych w przyszłych orzeczeniach prawnych. Wiele spraw dotyczących postępowania osobistego, stosunków społecznych i rodzinnych, spraw politycznych itp. Zostało poruszonych w czasach Proroka, przez niego ustalonych i odnotowanych. Sunna może zatem służyć do wyjaśnienia szczegółów tego, co jest ogólnie określone w Koranie, dzięki czemu jego prawa mają zastosowanie do rzeczywistych sytuacji.
Ijma (konsensus)
W sytuacjach, gdy muzułmanie nie byli w stanie znaleźć konkretnego orzeczenia prawnego w Koranie lub Sunnie, dąży się do konsensusu wspólnoty lub przynajmniej konsensusu prawników w społeczności. Uczeni islamscy definiują „społeczność” na różne sposoby, w zależności od sytuacji: na przykład ijma al-ummah jest konsensusem całej społeczności, podczas gdy ijma al-aimmah jest konsensusem władz religijnych. Prorok Mahomet powiedział kiedyś, że jego społeczność (tj. społeczność muzułmańska) nigdy nie zgodzi się na błąd.
Qiyas (analogia)
W przypadkach, gdy coś wymaga orzeczenia prawnego, ale nigdy nie zostało wyraźnie omówione w innych źródłach, sędziowie mogą skorzystać z analogii, uzasadnienia i precedensu prawnego, aby podjąć decyzję w sprawie nowego orzecznictwa. Często dzieje się tak, gdy w nowych sytuacjach można zastosować ogólną zasadę. Na przykład, gdy ostatnie dowody naukowe wykazały, że palenie tytoniu jest niebezpieczne dla zdrowia ludzkiego, władze islamskie wywnioskowały, że słowa proroka Mahometa `` Nie krzywdzcie siebie ani innych '' mogą jedynie wskazywać, że palenie powinno być zabronione muzułmanom .
