W Księdze Objawienia apostoł Jan słyszy (a nie widzi) zakończenie historii i porównuje je z dźwiękiem wielkiej uczty weselnej wieczerzy małżeńskiej Baranka. Te zdjęcia z uroczystości weselnej przedstawiają bliską i wieczną społeczność wierzącego z Jezusem Chrystusem, która rozpoczyna się pod koniec wieków w odtworzonym raju Nowego Jeruzalem.
Kluczowe wersety - Objawienie 19: 6-9
Potem usłyszałem głos wielkiej rzeszy, jak ryk wielu wód i dźwięk potężnych grzmotów, wołających: Alleluja! Gdyż Pan, nasz Bóg Wszechmogący, króluje.
„Radujmy się i radujmy się, i oddajmy Mu chwałę, albowiem nadeszło małżeństwo Baranka, a Jego Oblubienica przygotowała się; dano jej, aby przyoblecziła się w delikatne płótno, jasne i czyste delikatna bielizna jest prawymi czynami świętych.
I anioł powiedział do mnie: Napisz: Błogosławieni, którzy zostali zaproszeni na wieczerzę weselną Baranka. I powiedział mi: To są prawdziwe słowa Boże . (ESV)
Co to jest Wieczerza Małżeńska Baranka?
Wieczerza małżeńska Baranka jest symbolicznym przedstawieniem radosnej, intymnej i wiecznej społeczności, która ma miejsce między Jezusem Chrystusem (Barankiem Bożym) a Jego Oblubienicą (Kościołem). Ten przyszły obraz wielkiej uczty weselnej zaczerpnięty jest zarówno ze Starego, jak i Nowego Testamentu.
Obrazy ze Starego Testamentu
Pisarze starotestamentowi często używali ślubów, zaręczyn, narzeczonych, oblubieńców i związków małżeńskich jako potężnych zasobów ilustracyjnych. Naród Izraela był często porównywany do żony Boga przez proroków. Raz po raz, kiedy Izrael łamał śluby przymierza z Bogiem, była porównywana do krnąbrnej, niewiernej żony, która złamała śluby małżeńskie (Ozeasza 1–2; Jeremiasza 2–3; Izajasza 50; Ezechiela 16; 23).
Rozwój Baranka Bożego jako wizerunków Mesjasza rozpoczął się również w Starym Testamencie od częstych ofiar ze zwierząt. W opowieści o Abrahamie i Izaaku Pan ofiaruje baranka ofiarnego, zapowiadając Boską ofiarę swego jedynego syna, Jezusa Chrystusa, na krzyżu na Golgocie, za grzechy świata. Księga Izajasza opisuje Sługę cierpiącego jako „baranka doprowadzonego na rzeź” (Izajasz 53: 7).
Obrazy Nowego Testamentu
Obraz Jezusa Chrystusa jako ofiarnego Baranka Bożego spełnia się w Nowym Testamencie. Kiedy Jan Chrzciciel po raz pierwszy widzi Jezusa, oświadcza: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata!” (Ew. Jana 1:29, 36). Pierwsi chrześcijanie wierzyli, że Jezus był cierpiącym sługą Izajasza (Dz 8, 32). Apostoł Paweł opisuje Jezusa jako Baranka Paschalnego (1 Koryntian 5: 7). Apostoł Piotr wyjaśnia, że wierzący są odkupieni „drogocenną krwią Chrystusa, jak krew baranka bez skazy i plam” (1 Piotra 1:19, ESV)
Podobnie, obrazy małżeńskie i ślubne rozszerzają się i dopełniają w Nowym Testamencie wraz z przyjściem Jezusa Chrystusa. Pierwszy cud Jezusa ma miejsce podczas wesela w Kanie (Jana 2: 1–11). Jan Chrzciciel nazywa Jezusa Oblubieńcem (Jana 3: 27–30). A sam Jezus często mówi o Królestwie Bożym w kontekście radosnej uczty weselnej (Mateusza 8:11; 22: 1–14; 25: 1–13; 26:29; Łukasza 13: 28–29; 14: 15– 24).
Paweł wprowadza metaforę Kościoła jako oblubienicy Chrystusa. W Liście do Efezjan 5: 25–27 wyjaśnia, że związek między mężami i żonami przypomina związek między Jezusem Chrystusem a Kościołem.
Kontekst historyczny i kulturowy
Aby w pełni zrozumieć obrazy wieczerzy weselnej Baranka, należy wziąć pod uwagę historyczny kontekst ślubów w kulturze w czasach Chrystusa. Aby para żydowska mogła wejść w związek małżeński, musiała przejść proces wieloetapowy.
Pierwszym krokiem było podpisanie umowy małżeńskiej lub Ketuby, która została wykonana przez rodziców zarówno panny młodej, jak i pana młodego. Rodzina pana młodego zapłaci posagu rodzinie panny młodej, przypieczętowując zaręczyny. W związku z tym rozpocznie się oficjalny okres zaangażowania. Zaręczyny były związane warunkami umowy małżeńskiej. W tym okresie para nie mieszkała razem ani nie miała ze sobą stosunków seksualnych.
Zwykle rok po pierwszej zaręczynach odbyła się procesja małżeńska z domu panny młodej do domu oblubieńca (jak widać w przypowieści o dziesięciu pannach z Mateusza 25: 1–13). Na tę uroczystość panna młoda przygotuje się na przyjęcie pana młodego. Ostatnia faza ceremonii ślubnej zakończyła się wielką ucztą, kolacją małżeńską, która mogła trwać kilka dni.
Obrazy w Księdze Objawienia
Obrazy osiągają swój ostatni, kulminacyjny etap w Księdze Objawienia. Wieczerza małżeńska Baranka oznacza koniec długiego okresu zaręczyn między Jezusem Chrystusem a Kościołem i początek wiecznej, nieprzerwanej społeczności miłości.
Jan odnosi się do Chrystusa jako Baranka, który został zabity (Objawienie 5: 6, 9, 12; 13: 8), który przelał swoją krew (Obj. 5: 9; 7:14; 12:11) i który pokonał śmierć i śmierć diabeł (Objawienie 12: 10-11; Rzymian 8: 36–37). Jezus jest zwycięskim Barankiem Bożym, który zwycięża przez poświęcenie.
Jezus Chrystus, Baranek, jest Oblubieńcem, a Kościół jest Jego Oblubienicą. Wieczerza małżeńska Baranka, wielkie i radosne święto, dochodzi do tej chwalebnej kulminacji pod koniec Księgi Objawienia:
Widziałem Święte Miasto, nowe Jeruzalem, schodzące z nieba od Boga, przygotowane jako oblubienica pięknie ubrana dla męża. I usłyszałem głośny głos z tronu mówiący: Spójrz! Miejsce zamieszkania Boga jest teraz wśród ludzi i będzie z nimi mieszkał. Będą jego ludem, a sam Bóg będzie z nimi i będzie ich Bogiem. On otrze każdą łzę z ich oczu. Nie będzie już śmierci, żałoby, płaczu ani bólu, ponieważ stary porządek rzeczy przeminął .
Jeden z siedmiu aniołów, który miał siedem misek wypełnionych siedmioma ostatnimi plagami, przyszedł i powiedział do mnie: Chodź, pokażę ci oblubienicę, żonę Baranka .
I zaniósł mnie w Duchu na górę wielką i wysoką, i pokazał mi Święte Miasto, Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga. Świeciła chwałą Boga, a jej blask był jak bardzo cenny klejnot, jak jaspis, czysty jak kryształ.
(Objawienie 21: 2 11, patrz także 19: 6 10; 22:17)
Końcowe fragmenty Pisma przedstawiają w sposób szczególny najważniejsze momenty ludzkiej historii. Ten obraz uczty weselnej między Chrystusem a Jego Kościołem ilustruje Boski plan zbawienia. Wielki i celebrowany romans między Stwórcą a Jego stworzeniem. Metafora wieczerzy małżeńskiej Baranka przedstawia urzekający portret głęboko kochającej, osobistej i wiecznej relacji, jaką Jezus Chrystus cieszy się ze swoim Kościołem.
Pytania do refleksji
Wierzący mogą doświadczyć bliskiej i wiecznej społeczności z Bogiem już teraz, od momentu zbawienia. Ale kiedy Oblubieniec wróci, aby zabrać swoją oblubienicę do nowych niebios i nowej ziemi, gdy zaręczy zostaną skonsumowane, ten związek znacznie przekroczy wszystko, czego możemy obecnie doświadczyć. Czy zaakceptowałeś propozycję małżeństwa Chrystusa? Czy przygotowujesz się jako panna młoda, która przygotowuje się do swojego pana młodego?
