Purany to starożytne teksty hinduskie, które pochwalają różne bóstwa hinduskiego panteonu poprzez boskie historie. Liczne pisma święte nazywane Puranami można zaklasyfikować do tej samej klasy, co „Itihasas” lub Historie - Ramajana i Mahabharata, i uważa się, że pochodzą one z tego samego systemu religijnego, co epopeje, które były najlepszymi produktami mito-heroicznego etapu wiary hinduskiej.
Pochodzenie Puran
Chociaż Purany mają niektóre cechy wielkich eposów, należą one do późniejszego okresu i zapewniają „bardziej określone i powiązane przedstawienie mitologicznych fikcji i tradycji historycznych. Horace Hayman Wilson, który tłumaczył niektóre Purany na angielski w 1840 r., Mówi, że „oferują one również charakterystyczne cechy bardziej nowoczesnego opisu, nadrzędne znaczenie, jakie przypisują poszczególnym bóstwom, w różnorodności omawianych obrzędów i obrzędów im, oraz w wynalezieniu nowych legend ilustrujących moc i łaskę tych bóstw ... ”
5 cech Puran
Według Swamiego Sivanandy Purany można rozpoznać po „Pancha Lakshana” lub pięciu cechach, które posiadają - historii; kosmologia, często z różnymi symbolicznymi ilustracjami zasad filozoficznych; wtórne stworzenie; genealogia królów; oraz „Manvantaras” lub okres panowania Manu składający się z 71 niebiańskich Jug lub 306, 72 milionów lat. Wszystkie Purany należą do klasy „Suhrit-Samhitas”, czyli przyjaznych traktatów, wyraźnie różniących się autorytetem od Wed, które są nazywane „Prabhu-Samhitas” lub traktatami kierującymi.
Cel Puran
Purany mają esencję Ved i napisane w celu popularyzacji myśli zawartych w Vedach. Były przeznaczone nie dla uczonych, ale dla zwykłych ludzi, którzy ledwo mogli pojąć wysoką filozofię Wed. Celem Puran jest wywarcie na umysłach mas nauk Wed i wzbudzenie w nich nabożeństwa do Boga poprzez konkretne przykłady, mity, historie, legendy, życie świętych, królów i wielkich ludzi, alegorie i kroniki wielkich wydarzeń historycznych. Starożytni mędrcy wykorzystali te obrazy, aby zilustrować wieczne zasady systemu wierzeń, który stał się znany jako hinduizm. Purany pomogły kapłanom prowadzić religijne dyskursy w świątyniach i na brzegach świętych rzek, a ludzie uwielbiali słyszeć te historie. Te teksty są nie tylko pełne informacji wszelkiego rodzaju, ale także bardzo interesujące do przeczytania. W tym sensie Purany odgrywają kluczową rolę w teologii hinduskiej i kosmogonii.
Forma i autor Puran
Purany pisane są głównie w formie dialogu, w którym jeden narrator opowiada historię w odpowiedzi na pytania innego. Głównym narratorem Puran jest Romaharshana, uczeń Vyasy, którego głównym zadaniem jest przekazywanie tego, czego nauczył się od swojego nauczyciela, tak jak to usłyszał od innych mędrców. Vyasa tutaj nie należy mylić ze znanym mędrcem Veda Vyasa, ale ogólnym tytułem kompilatora, którym w większości Puran jest Kryszna Dwaipayana, syn wielkiego mędrca Parasary i nauczyciel Ved.
18 głównych puran
Istnieje 18 głównych Puran i tyle samo filii Puran lub Upa-Puran oraz wiele „sthala” lub regionalnych Puran. Spośród 18 głównych tekstów sześć to Sattvic Purany wychwalające Wisznu; sześć jest radżasowymi i chwalącymi Brahmą; a szóstka jest tamasowa i wielbią Śiwę. Są one podzielone na kategorie na następującej liście Purany:
- Wisznu Purana
- Naradiya Purana
- Bhagavat Purana
- Garuda Purana
- Padma Purana
- Brahma Purana
- Varaha Purana
- Brahmanda Purana
- Brahma-Vaivarta Purana
- Markandeya Purana
- Bhavishya Purana
- Vamana Purana
- Matsya Purana
- Kurma Purana
- Linga Purana
- Shiva Purana
- Skanda Purana
- Agni Purana
Najpopularniejsze Purany
Najważniejszymi spośród wielu Puran są Śrimad Bhagavata Purana i Wisznu Purana. Popularność odbywa się w tej samej kolejności. Część Markandeya Purana jest dobrze znana wszystkim Hindusom jako Chandi lub Devimahatmya. Kult Boga jako Boskiej Matki jest jego tematem. Chandi jest szeroko czytany przez Hindusów w święte dni i dni Navaratri (Durga Puja).
O Śiwa Puranie i Wisznu Puranie
W Shiva Puranie, całkiem przewidywalnie, Shiva jest wychwalany nad Visnu, który czasami jest pokazywany w złym świetle. W Wisznu Puranie dzieje się coś oczywistego - Wisznu jest wielbiony przez Śiwę, który często jest lekceważony. Pomimo widocznej rozbieżności przedstawionej w tych Puranach, Śiwa i Wisznu są uważani za jedność i część Trójcy Hinduskiej Teogonii. Jak zauważa Wilson: „Śiwa i Wisznu, pod tą czy inną postacią, są prawie jedynymi przedmiotami, które domagają się hołdu Hindusów w Puranach; odchodzą od domowego i elementarnego rytuału Wed i wykazują sekciarski zapał i ekskluzywność Nie są już autorytetami dla wiary hinduistycznej jako całości: są specjalnymi przewodnikami dla oddzielnych i czasami sprzecznych jej gałęzi, opracowanych dla oczywistego celu promowania preferencyjnego, a w niektórych przypadkach jedynego kultu Wisznu lub Shiva. ”
Na podstawie nauk Sri Swamiego Sivanandy
