Niewierny jest zdefiniowany dosłownie jako „ten bez wiary”. Dziś etykieta niewierna jest z technicznego punktu widzenia archaicznym terminem odnoszącym się do każdego, kto wątpi lub zaprzecza zasadom wyznania jakiejkolwiek religii, która jest najbardziej popularna w ich społeczeństwie. Zgodnie z tą definicją niewierny w jednym społeczeństwie może być Prawdziwym Wierzącym w społeczeństwie sąsiednim. Bycie niewiernym jest zatem zawsze relatywne w stosunku do religii, która posiada w danym momencie najbardziej społeczną, kulturową i polityczną władzę w swoim społeczeństwie. Jako taki, bycie niewiernym nie zawsze oznacza ateizm.
W epoce nowożytnej niektórzy ateiści przyjęli definicję niewiernych na własny użytek i opisują fakt, że nie tylko nie wierzą w żadne, ale także kwestionują, podważają i kwestionują zasady popularnej religii ich społeczeństwa. Ateiści, którzy celowo przyjmują etykietę „niewierny”, odrzucają negatywne implikacje definicji terminu. Ci nieopisani niewierni twierdzą, że etykietę należy traktować jako pozytywną.
Definiowanie niewiernego
Według Oxford English Dictionary definicja niewiernego jest następująca:
1. Ten, kto nie wierzy (prawdziwa osoba mówiąca) w prawdziwą religię; niewierzący .
2. W określonych zastosowaniach: Z chrześcijańskiego punktu widzenia: wyznawca religii przeciwnej do chrześcijaństwa; esp. Muhammadan, Saracen (najwcześniejszy sens w inż.); także (rzadziej), stosowane wobec Żyda lub pogana. Teraz głównie Hist.
2.b Z niechrześcijańskiego (zwłaszcza żydowskiego lub Mahometa) punktu widzenia: poganie, Giaour itp.
3.a. ogólnie niewierzący w religię lub boskie objawienie; zwłaszcza jeden w chrześcijańskiej krainie, który świadomie odrzuca lub zaprzecza boskiemu pochodzeniu i autorytetowi chrześcijaństwa; wyznany niewierzący. Zwykle termin opprobrium.
b. Osób: niewierzący; wyznanie fałszywej religii; pogańskie, pogańskie itp. (por. n.)
Długotrwałe użycie przez chrześcijan terminu „niewierny” było negatywne, ale jak wynika z definicji nr 3, zarówno A, jak i B, nie zawsze tak było. Etykieta niewierna mogłaby, przynajmniej teoretycznie, być również użyta w neutralny sposób, aby po prostu opisać kogoś, kto nie był chrześcijaninem. Dlatego nie trzeba było absolutnie uważać za z natury negatywnego, by być niewiernym.
Jednak nawet pozornie neutralne użycie może nieść ze sobą nurt potępienia ze strony chrześcijan ze względu na powszechne założenie, że bycie niechrześcijaninem oznacza mniej moralne, mniej godne zaufania i oczywiście przeznaczone do piekła. Jest też fakt, że sam termin wywodzi się z korzeni, które oznaczają „niewierny” i z chrześcijańskiej perspektywy trudno byłoby nie wywoływać negatywnych skojarzeń.
Przedefiniowanie niewiernego
Sceptycy i sekularyści zaczęli przyjmować etykietkę niewiernych jako pozytywny opis w czasie Oświecenia, po tym, jak została już zastosowana wobec nich przez przywódców kościoła. Wydaje się, że chodziło o to, aby raczej potraktować to jako odznakę honoru, niż się przed nim ukrywać. W ten sposób niewierny zaczął być wykorzystywany jako etykieta ruchu filozoficznego poświęconego reformowaniu społeczeństwa poprzez usunięcie negatywnych wpływów tradycyjnej religii, instytucji religijnych i przesądów religijnych.
Ten „ruch niewiernych” był świecki, sceptyczny i ateistyczny, chociaż nie wszyscy członkowie określani byli jako ateiści, a ruch ten różnił się od innych ruchów oświecenia, które opowiadały się za sekularyzmem i antyklerykalizmem. Na początku XX wieku niewierny wytwórnia wypadł z łask, ponieważ miał zbyt wiele negatywnych konotacji w chrześcijaństwie.
Wielu skłaniało się ku określeniu „sekularyzm”, ponieważ było to coś, co zarówno niereligijni ateiści, jak i liberalni chrześcijanie mogliby przyjąć razem. Inni, szczególnie ci, którzy mają bardziej krytyczny stosunek do tradycyjnej religii, podążali za etykietą „wolnomyśliciela” i ruchem wolnomyślicielskim.
Dzisiaj użycie etykiety niewiernej jest stosunkowo rzadkie, ale nie całkiem niespotykane. Infidel wciąż niesie ze sobą negatywny bagaż chrześcijaństwa, a niektórzy mogą uważać, że jego użycie oznacza zaakceptowanie chrześcijańskiej koncepcji rozumienia ludzi. Inni jednak nadal widzą wartość w przyjmowaniu epitetów i „posiadaniu” ich poprzez nowe zastosowanie i nowe skojarzenia.
