Japońscy bogowie i boginie są w większości wyznawcami tradycyjnej religii Japonii, znanej jako Shinto („Droga bogów”) lub kami-no-michi. Mitologie religii Shinto zostały po raz pierwszy spisane w VIII wieku n.e. w dwóch dokumentach znanych jako „Kojiki” (712 n.e.) i „Nihonshoki” (720 n.e.). Ale na bogów i bogiń Japonii wpłynęły także w pewnym stopniu zarówno mitologia indyjska (buddyzm i hinduizm), jak i chińska (buddyzm i konfucjanizm).
Folklorystowie XX wieku Yanagita Kunio i Origuchi Shinobu zgromadzili folklor chłopów i zwykłych ludzi; ten folklor różni się w zależności od społeczności, jest elastyczny i rzadko jest nagrywany. Dla kontrastu, główni bogowie i boginie Sinto z Kojiki i Nihonshoki są podzielani przez cały naród, spisane idee wzmacniają narodowe mity państwa politycznego.
Pierwotna para: Izanami i Izanagi
W mitologii Shinto pierwszymi bogami, którzy powstali z chaosu, były dwa bóstwa bez płci lub o podwójnej płci, Kunitokotachi i Amenominakanushi, najwyższa istota, która siedzi sama w dziewięciokrotnej warstwie chmur. Razem stworzyli pierwszą parę Izanami i Izanagi i powierzyli im zadanie stworzenia ziemi i bogów.
Izanami („ta, która zaprasza cię do wejścia”) jest pierwotną boginią i uosobieniem Ziemi i ciemności. Izanagi jest „Panem, który zaprasza was do wejścia” i ucieleśnieniem wszystkiego, co jasne i niebiańskie, rządzące niebem. Przed urodzeniem dodatkowych bogów, najpierw nosili wyspy, tworząc japoński archipelag. Ich pierwszym dzieckiem był Kagutsuchi (lub Hinokagutsuchi), japoński bóg ognia, który spalił matkę na śmierć, kiedy go urodziła, metamorfozę związaną ze śmiercią starego roku i narodzinami nowego.
Wściekły Izanagi zabił Kagutsuchiego i wyruszył na poszukiwanie swojej żony w podziemiach: ale podobnie jak Persefona, Izanami jadł w podziemiach i nie mógł odejść. Izanami został Królową Zaświatów.
Kiedy Izanagi wrócił, urodził troje szlachetnych dzieci: z jego lewego oka wyszła Amaterasu, bogini słońca; z jego prawego oka księżycowy bóg Tsukiyomi no Mikoto; a z nosa Susanowo, bóg morza.
Słońce, księżyc i morze
Amaterasu (lub Amaterasu Omikami) jest boginią słońca Shinto i mitycznym przodkiem japońskiej rodziny cesarskiej. Jej imię oznacza „Świeci w Niebie”, a jej epitet to Omikami, „Wielka i Wzniosła Boskość”. Naukowcy wyśledzili pierwszą wersję bóstwa słonecznego jako mężczyznę, „Amateru Kuniteru Hoakari” lub „Niebo i Ziemia Płonący Ogień”, ale w V wieku ne świątynie bogini Amaterasu zostały zbudowane na rzece Isaru. Jako bogini słońca jest ona największą spośród japońskich bogów, władcą Równiny Niebios.
Tsukiyomi no Mikoto to bóg księżyca Sinto i brat Amaterasu, urodzony z prawego oka Izanagi. Po wejściu na niebiańską drabinę żył w niebie jako Takamagahara, mąż jego siostry Amaterasu.
Susanoh, pisane także Susanowo, rządziło oceanami i jest sintoistycznym bogiem deszczu, grzmotów i błyskawic. Został wygnany z nieba po walce o władzę ze swoją siostrą, która stała się brzydka - Susanoh szalała, niszcząc pola ryżowe Amaterasu i zabijając jednego z jej opiekunów. W odpowiedzi na jego działania Amaterasu wycofała się do jaskini, skutecznie ukrywając słońce, co poprawiło się dopiero wtedy, gdy tańczyła bogini Uzume. Wygnana Susanoh stała się bogiem podziemnego świata, związanym z wężami i smokami.
Inni bogowie i boginie
Ukemochi (Ogetsu-no-hime) to bogini płodności i jedzenia, która przygotowała ucztę dla Tsukiyomi, stojąc twarzą do oceanu i plując rybą, twarzą do lasu i wymiotując dziką zwierzynę, a także twarzą do pola ryżowego i plując miską Ryżu. W tym celu została zabita przez Tsukiyomi, ale jej martwe ciało wciąż produkowało proso, ryż, fasolę i jedwabniki.
Uzume, lub Ame-no-Uzume, jest boginią Shinto, która cieszy się z radości, szczęścia i dobrego zdrowia. Uzume tańczyła, by sprowadzić japońską boginię słońca Amaterasu z jej jaskini, zapewniając powrót wiosennego słońca przynoszącego życie i płodność.
Ninigi (lub Ninigi-no-Mikoto), był wnukiem Amaterasu, wysłanym na ziemię, aby nim rządzić. Był pradziadkiem pierwszego cesarza Japonii, cesarza Jimmu, a tym samym protoplastą wszystkich późniejszych cesarzy Japonii.
Hoderi, syn Ninigi (pierwszy władca japońskich wysp) i Ko-no-Hana (córka górskiego boga Oho-Yama) i brat Hoori, był zaczarowanym rybakiem i boskim przodkiem emigrantów pochodzących z południe nad morzem do Japonii.
Inari jest bogiem żywności i zmiennokształtnym, zilustrowanym jako brodaty mężczyzna, który niesie dwie wiązki ryżu. Jego posłańcem jest lis, a przed świątyniami Inari zawsze znajdują się kamienne lub drewniane lisy. Istnieje również bogini ryżu znana jako Inara, inny zmiennokształtny.
Siedmiu japońskich bogów sintoizmu szczęścia (Shichi-fukujin)
Siedmiu szczęśliwych bogów odzwierciedla wkład religii zarówno chińskiej, jak i indyjskiej.
- Benten (Benzaiten, Bentensama) jest buddyjską boginią elokwencji, tańca i muzyki, patronem gejsz, często reprezentowanym przez noszony klejnotami diadem i trzymający instrument strunowy. Od hinduskiej bogini Saraswati.
- Hotei (lub Budai) był kapłanem Zen i bogiem wróżbitów i barmanów. Jest przyjacielem słabych i dzieci i przedstawiony z wielkim nagim brzuchem. On jest bogiem szczęścia, śmiechu i mądrości zadowolenia i przyjaznego dobrego samopoczucia.
- Jurojin jest wcieleniem południowej gwiazdy polarnej w japońskiej mitologii buddyjskiej, dawcą nieśmiertelności i boga długowieczności oraz osób starszych. Jeździ na jeleniu i często towarzyszą mu żurawie i żółwie jako symbole długiego życia i szczęśliwej starości.
- Fukurokuju, reinkarnacja taoistycznego boga Hsuan-wu i pustelnika chińskiej dynastii pieśni, jest bogiem mądrości, szczęścia, długowieczności i szczęścia. Na niektórych listach Siedmiu Szczęśliwych Bogów czasami zastępuje go Kichijoten, adoptowany od hinduskiej bogini Lakszmi.
- Bishamon lub Bishamonten jest bogiem fortuny w wojnach i bitwach, obrońcą tych, którzy przestrzegają zasad, od hinduskiego boga Kubery lub Vaisravany.
- Daikoku lub Daikokuten to bóg handlu i dobrobytu, patron oszustów, rolników i bankierów
- Ebisu to tradycyjny japoński szczęśliwy bóg, niezwiązany z innymi religiami, rybaków, dobrobytu i bogactwa w biznesie, uprawach i żywności.
Źródła
- Aszkenazi, Michał. Podręcznik japońskiej mitologii . Santa Barbara: ABC Clio, 2003. Drukuj.
- Leeming, David. „Mitologia Shinto”. Słownik mitologii azjatyckiej . Ed. Leeming, David. Oxford: Oxford University Press, 2001. Drukuj.
- Lurker, Manfred. Słownik bogów, bogiń, diabłów i demonów . Londyn: Routledge, 2015. Drukuj.
- Murakami, Fuminobu. „Kazirodztwo i odrodzenie w Kojiki”. Monumenta Nipponica 43.4 (1988): 455-63. Wydrukować.
- Roberts, Jeremy. Japońska mitologia od A do Z. Nowy Jork: Chelsea House Publishers, 2010. Drukuj.
- Takeshi, Matsumae. „Powstanie i wzrost kultu Amaterasu”. Asian Folklore Studies 37.1 (1978): 1–11. Wydrukować.
