NOTATKI PRAKTYCZNE: ŚWIADOMOŚĆ I CIAŁO

Bajki

Tym, co sprawia, że bajki wizualne są skuteczne - zaskakujące, zabawne, prowokujące - jest często gra między subiektywnym a obiektywnym - lub można powiedzieć „prywatnym” i „publicznym” - elementami doświadczenia bohaterów. Dzięki wykorzystaniu bąbelków myślowych i dymków rysownik jest w stanie jednocześnie zobrazować to, co myślą lub czują bohaterowie (przedstawiciel ich prywatnego / subiektywnego doświadczenia) i to, co mówią na głos (przedstawiciel swojej publiczności / prezentacja obiektywna). W miejscu filmu Woody Allen jest mistrzem w tworzeniu podobnego efektu, poprzez nałożenie procesu myślowego swojej postaci na to, co postać mówi, aby wszyscy mogli usłyszeć. Przyjemność oglądania filmu Woody'ego Allena wynika w dużej mierze z jednoczesnego dostępu do tych dwóch dziedzin funkcjonowania.

Zazwyczaj w kreskówce lub filmie Woody'ego Allena (lub podobnym) relacjonuje się wewnętrznie lub zewnętrznie obecność lub brak tego lub tego fenomenalnego obiektu. Na przykład postać zgłasza, że czuje się źle lub czuje się swobodnie lub chora, zadowolona lub niezadowolona w związku z określonymi okolicznościami. O wiele rzadziej w raporcie chodzi o nic poza prostym faktem świadomości, poczuciem bycia świadomym samym w sobie.

Aleje poszukiwań

Pytanie, które należy do niedualnego duchowego dociekania, brzmi: kto lub co może doświadczyć lub powiedzieć coś takiego - że jest tego świadomy? Czy to ciało jest świadome? Czy to umysł jest świadomy? Czy sama świadomość (aka Tao) jest świadoma? A jeśli to drugie, w jakim stopniu ta świadomość, która jest świadoma siebie, zależy od ciała i / lub umysłu?

Kiedy słowa, które znam, wypowiadane są na głos, wyraźnie dotyczy to zaangażowania nie tylko umysłu (ze zdolnościami językowymi), ale także ciała fizycznego, z jego strunami głosowymi, wargami, językiem i podniebieniem z których są niezbędne do dźwiękowego wymawiania tych słów, w sposób umożliwiający ich usłyszenie przez innych, tj. wejście do domeny publicznej. Lub, bez mowy, dłonie i palce ciała przesuwają pióro na papierze lub naciskają klawisze na klawiaturze komputera, aby utworzyć pisemny raport.

Kiedy słowa, które znam, są wypowiedziane wewnętrznie, kiedy wypowiadamy je po cichu do siebie, wyraźnie widać zaangażowanie umysłu o zdolnościach poznawczych wystarczających do sformułowania zdania.

Jednak samo doświadczenie, po prostu bycie świadomym, istnieje przed utworzeniem raportu wypowiedzianego zewnętrznie lub wewnętrznie i nadal istnieje, po wypowiedzeniu słów. To doświadczenie bycia świadomym jest nie-fenomenalnym odpowiednikiem słowa świadomości i zdania Jestem świadomi . Takie doświadczenie jest głęboko subiektywne. Niesie ze sobą poczucie bycia najbardziej intymnym moim. To właśnie tym jestem najbardziej.

Czy intymność jest osobista?

A jednak głęboko subiektywna i intymna natura takiego doświadczenia niekoniecznie implikuje, że jest on osobisty, tj. Że jest unikalny, ograniczony lub w jakikolwiek sposób zależny od indywidualnego ludzkiego ciała, zlokalizowany w przestrzeni i czasie. Chociaż możemy zwykle zakładać, że tak jest, nie zostało to jeszcze ustalone. (Stąd tzw. twardy problem świadomości ).

W rzeczywistości istnieją obecnie przekonujące dowody naukowe na istnienie nielokalnej komunikacji między ludźmi, tj. Komunikacji, która nie zależy od sygnału czasoprzestrzennego. Takie wyniki wskazują, przynajmniej wnioskowo, w kierunku nielokalnego pola świadomości, przez które zachodzi taka komunikacja bez sygnału. (Zobacz Amit Goswami, aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tych wyników eksperymentów.)

Skok kwantowy: świadomość i doświadczenia graniczne

Doświadczenia z pogranicza śmierci oferują dodatkowe myśli do przemyślenia, podobnie do podobnych. Spośród tych, o których słyszałem, Anita Moorjani pozostaje moją ulubioną. Czemu? Ponieważ nie tylko była w stanie szczegółowo opisać wydarzenia zachodzące w pokoju i wokół niego, w którym leżała jej rakowa i (medycznie mówiąc) nieprzytomna i ciało śpiączki; ale także po powrocie do (medycznie mówiąc) pełnej świadomości przeszedł w pozornie spontaniczny sposób całkowitego wyleczenia swojego ciała fizycznego.

Jak to możliwe, że skok kwantowy był możliwy od skrajnego dyskomfortu do prawie doskonałego samopoczucia? I w jaki sposób subiektywne doświadczenie pani Moorjani było tak całkowicie sprzeczne z obiektywnym sprawozdaniem lekarza o stanie jej ciała? Podczas gdy jej ciało leżało w śpiączce medycznie nieprzytomna nie tylko utrzymywała świadomość, była czymś, co moglibyśmy nazwać super-świadomą tj. Zdolną do dostrajania w wydarzenia (które później potwierdzono jako obiektywnie prawdziwe) daleko poza czasoprzestrzenną przestrzenią pokoju, w którym leżało (przypuszczalnie) jej ciało.

To prawie tak, jakby komputer ciała Anity Moojani został całkowicie zamknięty: a następnie ponownie uruchomiony w sposób obejmujący instalację całkowicie nowego oprogramowania oraz usunięcie (lub usunięcie fragmentów) uproszczone programowanie. Implikacją takiej metafory jest oczywiście to, że oprogramowanie istnieje nielokalnie, w taki sam sposób, jak fale radiowe istnieją nielokalnie. Organ nie tworzy oprogramowania. Po prostu działa jako medium, przez które działa oprogramowanie. Ciało fizyczne przypomina radio, które jest w stanie dostroić się do nielokalnych fal radiowych w sposób, który umożliwia nadawanie muzyki.

Eksperyment myślowy

W każdym razie, czy nie byłoby doskonale, gdyby jak w kreskówce lub filmie Woody'ego Allena moglibyśmy mieć raport w czasie rzeczywistym pani Moorjani subiektywne doświadczenie, kiedy przeżyła doświadczenie bliskiej śmierci? Lub, powiedzmy, w przypadkach ekstremalnej hipotermii, gdy ciało fizyczne kogoś całkowicie się wyłączyło (do tego stopnia, że zostało zadeklarowane medycznie jako śmierć) na kilka godzin, nawet, chociaż później ożyło .

Ustalenie, poprzez bezpośredni raport, ciągłości świadomości, w przypadkach, gdy systemy ciała fizycznego całkowicie się zamknęły, z pewnością posunąłby się daleko w ustanawianiu (według kryteriów naukowych) świadomości jako nielokalnej i niezależnej od ciała fizycznego.

Wielkim pytaniem byłoby oczywiście, w jaki sposób nadać taki raport: jak uczynić widocznym / słyszalnym / odczuć treść takiej nielokalnej świadomości - w tym, co ważne, zdanie, które znam - i ustanowić ciągłość głosem, który raz przemawiał przez już zamknięte ciało, i znów przemówi przez niego, kiedy zostanie wskrzeszony.

Zobacz także: Allan Wallace o empirycznym podejściu do badania świadomości

Dowód własny

Występuje analog tego rodzaju doświadczenia dla medytujących, którzy w niektórych samadhi całkowicie tracą świadomość swojego ciała fizycznego.

I ma to miejsce dla nas wszystkich podczas snu lub głębokiego snu, gdy ciało fizyczne, które w stanie przebudzenia nazywamy „moim”, nie jest, że tak powiem, on-line: nie wśród obiektów pojawiających się w pole świadomości. Zamiast tego identyfikujemy się ze snem lub w ogóle bez ciała. Tak więc, z punktu widzenia subiektywnego doświadczenia, wszyscy mieliśmy doświadczenie bycia świadomym w oderwaniu od wyglądu naszego ciała w stanie przebudzenia.

Ale dla zabawy, w tym eseju zajmujemy stanowisko nie gospodarza (tj. Bezpośrednie subiektywne doświadczenie), ale gościa (w zabawnej identyfikacji z ograniczeniami) i zastanawiamy się, jak można to udowodnić w sposób akceptowalny w westernach paradygmat naukowy.

Sugerowane czytanie