Pomimo faktu, że pierwszy wiersz Daoz Jing Laozi stwierdza, że „imię, które można wypowiedzieć, nie jest imieniem wiecznym”, poezja zawsze była ważnym aspektem praktyki taoistycznej. W wierszach taoistycznych znajdujemy wyrażenia niewysłowionych, pochwał piękna przyrody i zabawnych paradoksalnych odniesień do tajemniczego Tao. Rozkwit poezji taoistycznej nastąpił w dynastii Tang, z Li Po (Li Bai) i Tu Fu (Du Fu) jako najbardziej cenionymi przedstawicielami.
Doskonałym źródłem internetowym do pobierania próbek poezji taoistycznej wraz z inspirującymi komentarzami jest Poezja-Chaikhana Iwana Grangera, z której przedrukowano następujące dwie biografie i odpowiadające im wiersze. Pierwszym przedstawionym poniżej poetą jest Lu Dongbin (Lu Tong Pin) jeden z Ośmiu Nieśmiertelnych i ojciec Wewnętrznej Alchemii. Drugi to mniej znany Yuan Mei.
Lu Tung Pin (755-805)
Lu Tung Pin (Lu Dong Bin, czasami określany jako Immortal Lu) był jedną z ośmiu nieśmiertelnych taoistycznych opowieści ludowych. Trudno oddzielić legendarne opowieści, które zgromadziły się wokół niego, od możliwego faktu historycznego, ani od tego, czy przypisywane mu wiersze zostały napisane przez osobę historyczną, czy przypisane mu później.
Mówi się, że Lu Tung Pin urodził się w 755 r. W chińskiej prowincji Shansi. Kiedy Lu dorastał, kształcił się na uczonego na dworze cesarskim, ale nie zdał wymaganego egzaminu do późnego wieku.
Spotkał swojego nauczyciela Chung-Li Chuan na rynku, na którym mistrz taoistyczny bazgrał wiersz na ścianie. Pod wrażeniem wiersza Lu Tung Pin zaprosił starca do swojego domu, gdzie ugotowali trochę prosa. Gdy proso gotowało się, Lu drzemał i śniło mu się, że zdał egzamin sądowy, miał dużą rodzinę i ostatecznie osiągnął znaczącą pozycję na dworze - tylko po to, by stracić wszystko w wyniku upadku politycznego. Kiedy się obudził, Chung-Li Chuan powiedział:
„Zanim proso zostało ugotowane,
Sen przywiózł cię do stolicy. ”
Lu Tung Pin był oszołomiony tym, że starzec znał jego sen. Chung-Li Chuan odpowiedział, że zrozumiał naturę życia, powstajemy i upadamy, a wszystko to znika w jednej chwili, jak sen.
Lu poprosił o zostanie uczniem starego człowieka, ale Chung-Li Chuan powiedział, że Lu musi jeszcze wiele lat, zanim będzie gotowy studiować Drogę. Zdecydowany Lu porzucił wszystko i żył prostym życiem, aby przygotować się do studiowania Wielkiego Tao. Wiele opowieści mówi się o tym, jak Chung-Li Chuan testował Lu Tung Pin, dopóki Lu nie porzucił wszystkich ziemskich pragnień i nie był gotowy do nauki.
Nauczył się sztuki szermierki, alchemii zewnętrznej i wewnętrznej i osiągnął nieśmiertelność oświecenia.
Lu Tung Pin uważał współczucie za niezbędny element realizacji Tao. Jest bardzo czczony jako lekarz, który służył biednym.
Wiersze Lu Tung Pin
Ludzie mogą siedzieć, dopóki poduszka nie zostanie zużyta
Ludzie mogą siedzieć, dopóki poduszka nie zostanie zużyta,
Ale nigdy nie znam prawdziwej Prawdy:
Pozwól, że opowiem o ostatecznym Tao:
To jest tutaj, zapisane w nas.
Co to jest Tao?
Co to jest Tao?
Po prostu to.
Nie można go przekształcić w mowę.
Jeśli nalegasz na wyjaśnienie,
Oznacza to dokładnie to.
Yuan Mei (1716-1798)
Yuan Mei urodził się w Hangchow, Chekiang podczas dynastii Qing. Jako chłopiec był utalentowanym studentem, który uzyskał podstawowy stopień naukowy w wieku 11 lat. Uzyskał najwyższy stopień naukowy w wieku 23 lat, a następnie poszedł na studia zaawansowane. Ale Yuan Mei nie zdał egzaminu na język mandżurski, co ograniczyło jego przyszłą karierę rządową.
Podobnie jak wielu wielkich chińskich poetów, Yuan Mei wykazywał wiele talentów, pracując jako urzędnik państwowy, nauczyciel, pisarz i malarz.
W końcu opuścił urząd publiczny i wraz z rodziną przeszedł na emeryturę do prywatnej posiadłości o nazwie „Ogród zadowolenia”. Oprócz nauczania, zarabiał na życie pisząc napisy pogrzebowe. Zebrał między innymi lokalne historie o duchach i opublikował je. I był orędownikiem edukacji kobiet.
Dużo podróżował i wkrótce zyskał reputację wybitnego poety swoich czasów. Jego poezja jest głęboko związana z Chan (Zen) i taoistycznymi tematami obecności, medytacji i świata przyrody. Jak zauważa biograf Arthur Whaley, poezja Yuan Mei „nawet w najlżejszym momencie zawsze miała głęboki ton uczucia, aw najsmutniejszym momencie może w każdej chwili rozjaśnić nagłą iskierkę zabawy”.
Wiersze Yuan Mei
Wspinaczka po górach
Paliłem kadzidło, zamiatałem ziemię i czekałem
o wiersz, który ma nadejść ...
Potem się roześmiałem i wspiąłem się na górę,
opierając się na moim personelu.
Jak bardzo chciałbym być mistrzem
sztuki niebieskiego nieba:
zobacz ile gałązek śnieżnobiałej chmury
do tej pory się do niego dotarł.
Zrobione
Sam miesiąc za zamkniętymi drzwiami
zapomniane książki, zapamiętane, znów jasne.
Wiersze przychodzą jak woda do basenu
Welling
w górę i na zewnątrz,
z idealnej ciszy.
