Te systemy znane jako religie natury są często uważane za jedne z najbardziej prymitywnych przekonań religijnych. Priorytetowy nie odnosi się tutaj do złożoności systemu religijnego (ponieważ religie natury mogą być bardzo złożone). Zamiast tego jest odniesieniem do idei, że religie przyrody były prawdopodobnie najwcześniejszym rodzajem systemu religijnego rozwiniętym przez ludzi. Współczesne religie przyrodnicze na Zachodzie wydają się być bardzo wybrane, , ponieważ mogą zapożyczać z różnych innych, bardziej starożytnych tradycji.
Wielu bogów
Religie przyrody ogólnie skupiają się na idei, że bogów i inne nadprzyrodzone moce można znaleźć poprzez bezpośrednie doświadczenie naturalnych wydarzeń i przedmiotów naturalnych. Wiara w dosłowne istnienie bóstw jest powszechna, ale nie wymagana nie jest rzadkością, że bóstwa traktowane są jako metaforyczne. Niezależnie od tego, zawsze istnieje wiele; monoteizm zwykle nie występuje w religiach natury. Często zdarza się, że te systemy religijne traktują całą przyrodę jako świętą, a nawet boską (dosłownie lub metaforycznie).
Jedną z cech religii przyrody jest to, że nie polegają one na pismach świętych, indywidualnych prorokach lub pojedynczych postaciach religijnych jako centrach symbolicznych. Każdy wierzący jest traktowany jako zdolny do natychmiastowego zrozumienia boskości i nadprzyrodzoności. Niemniej jednak w zdecentralizowanych systemach religijnych nadal powszechne jest posiadanie szamanów lub innych przewodników religijnych, którzy służą społeczności.
Religie przyrody są zwykle egalitarne pod względem pozycji przywódczych i relacji między członkami. Uważa się, że wszystko, co znajduje się we wszechświecie i nie jest stworzone przez ludzi, jest połączone skomplikowaną siecią energii lub siły życiowej, w tym także ludzi. Nie jest niczym niezwykłym, że wszyscy członkowie są uważani za duchownych (kapłanki i kapłani). Hierarchiczne relacje, jeśli istnieją, są zazwyczaj tymczasowe (na przykład w przypadku konkretnego wydarzenia lub sezonu) i / lub są konsekwencją doświadczenia lub wieku. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety można znaleźć na stanowiskach kierowniczych, przy czym kobiety często służą jako przywódcy wydarzeń rytualnych.
Święte miejsca
Religie przyrody zwykle nie wznoszą także żadnych trwałych świętych budynków poświęconych celom religijnym. Czasami mogą budować tymczasowe konstrukcje do specjalnych celów, takich jak loża potu, a także mogą wykorzystywać istniejące budynki, takie jak dom osoby, do swojej działalności religijnej. Ogólnie rzecz biorąc, święta przestrzeń znajduje się raczej w środowisku naturalnym niż z cegły i zaprawy. Wydarzenia religijne często odbywają się na świeżym powietrzu w parkach, na plażach lub w lesie. Czasami wprowadzane są niewielkie zmiany w otwartej przestrzeni, takie jak umieszczenie kamienia, ale nic nie przypomina stałej struktury.
Przykłady religii natury można znaleźć we współczesnych wierzeniach neo-pogańskich, tradycyjnych wierzeniach wielu rdzennych plemion na całym świecie oraz tradycjach starożytnych wierzeń politeistycznych. Innym często ignorowanym przykładem religii przyrodniczej jest współczesny deizm, ateistyczny system wierzeń dotyczący znalezienia dowodów na istnienie jednego Boga-stwórcy w strukturze samej natury. Często wiąże się to z rozwojem bardzo osobistego systemu religijnego opartego na indywidualnym rozumie i nauce - w ten sposób dzieli się z innymi religiami natury takimi cechami, jak decentralizacja i koncentracja na świecie przyrody.
Mniej apologetyczne opisy religii przyrody czasami dowodzą, że ważna cecha tych systemów nie jest zgodna z naturą, jak się często twierdzi, ale zamiast tego opanowanie i kontrolę nad siłami natury. W „Nature Religion in America” (1990) Catherine Albanese dowodziła, że nawet racjonalistyczny deizm wczesnej Ameryki opierał się na impulsie do opanowania natury i nie-elitarnych ludzi.
Nawet jeśli Albańska analiza religii przyrody w Ameryce nie jest w pełni dokładnym opisem religii natury, należy przyznać, że takie systemy religijne rzeczywiście zawierają „ciemną stronę” za przyjemną retoryką. Wydaje się, że istnieje skłonność do panowania nad naturą i innymi ludźmi, którzy mogą, choć nie muszą, znaleźć surowego wyrazu - na przykład nazizm i odinizm.
