CO TO JEST ANIMIZM?

Animizm to idea, że wszystkie rzeczy ożywione i nieożywione posiadają ducha lub esencję. Po raz pierwszy powstał w 1871 roku, animizm jest kluczową cechą wielu starożytnych religii, zwłaszcza rdzennych kultur plemiennych. Animizm jest fundamentalnym elementem rozwoju starożytnej ludzkiej duchowości i można go zidentyfikować w różnych formach w głównych religiach współczesnego świata.

Kluczowe rzeczy na wynos: animizm

Animizm to koncepcja, że wszystkie elementy świata materialnego wszyscy ludzie, zwierzęta, przedmioty, cechy geograficzne i zjawiska naturalne - posiadają ducha, który łączy je ze sobą.
Animizm jest cechą różnych starożytnych i współczesnych religii, w tym Shinto, tradycyjnej japońskiej religii ludowej.
Dzisiaj animizm jest często używany jako termin antropologiczny przy omawianiu różnych systemów przekonań.

Definicja animizmu

Współczesna definicja animizmu polega na tym, że wszystkie rzeczy - w tym ludzie, zwierzęta, cechy geograficzne, zjawiska naturalne i przedmioty nieożywione - posiadają ducha, który łączy je ze sobą. Animizm jest antropologicznym konstruktem służącym do identyfikacji wspólnych wątków duchowości między różnymi systemami przekonań.

Animizm jest często używany do zilustrowania kontrastów między starożytnymi wierzeniami a współczesną zorganizowaną religią. W większości przypadków animizm nie jest uważany za religię samą w sobie, ale raczej za cechę różnych praktyk i przekonań.

Początki

Animizm jest kluczową cechą zarówno starożytnych, jak i współczesnych praktyk duchowych, ale nie nadano mu nowoczesnej definicji aż do późnych lat 1800. Historycy uważają, że animizm jest fundamentem ludzkiej duchowości, sięgającej okresu paleolitu i hominidów, które istniały w tym czasie.

Historycznie, filozofowie i przywódcy religijni podejmowali próby zdefiniowania ludzkiego doświadczenia duchowego. Około 400 rpne Pitagoras omawiał związek i zjednoczenie duszy indywidualnej z duszą boską, wskazując na wiarę w nadrzędną „duszę” ludzi i przedmiotów. Uważa się, że wzmocnił te przekonania podczas studiów ze starożytnymi Egipcjanami, których szacunek dla życia w naturze i personifikacja śmierci wskazują na silne przekonania animistyczne.

Platon zidentyfikował trzyczęściową duszę zarówno w jednostkach, jak i miastach w Republice, opublikowaną około 380 rpne, podczas gdy Arystoteles zdefiniował żywe istoty jako rzeczy posiadające ducha w książce On the Soul, opublikowanej w 350 rpne Idea animus mundi lub dusza świata pochodzi od starożytnych filozofów i przez stulecia była przedmiotem myśli filozoficznej, a następnie naukowej, zanim została jasno zdefiniowana w późniejszym ^XIX wieku.

Chociaż wielu myślicieli zastanawiało się nad identyfikacją związku między światem naturalnym a nadprzyrodzonym, współczesna definicja animizmu została ukuta dopiero w 1871 r., Kiedy Sir Edward Burnett Tyler użył jej w swojej książce Primitive Culture do zdefiniowania najstarszych praktyk religijnych.

Kluczowe cechy

W wyniku prac Tylera animizm jest powszechnie kojarzony z prymitywnymi kulturami, ale elementy animizmu można zaobserwować w głównych zorganizowanych religiach świata. Na przykład Sinto to tradycyjna religia Japonii praktykowana przez ponad 112 milionów ludzi. U ich podstaw leży wiara w duchy, zwane kami, które zamieszkują wszystkie rzeczy, wiara łącząca współczesne Sinto ze starożytnymi praktykami animistycznymi.

Źródło Ducha

W rdzennych australijskich społecznościach plemiennych istnieje silna tradycja totemistów. Totem, zwykle roślina lub zwierzę, posiada nadprzyrodzone moce i jest uznawany za symbol godności lub symbolu społeczności plemiennej. Często istnieją tabu dotyczące dotykania, jedzenia lub uszkadzania totemu. Źródłem ducha totemu jest żywa istota, roślina lub zwierzę, a nie przedmiot nieożywiony.

Natomiast mieszkańcy Ameryki Północnej, Eskimosi, wierzą, że duchy mogą posiadać każdą istotę, ożywioną, nieożywioną, żywą lub martwą. Wiara w duchowość jest znacznie szersza i całościowa, ponieważ duch nie jest zależny od rośliny ani zwierzęcia, ale raczej byt jest zależny od ducha, który go zamieszkuje. Jest mniej tabu dotyczących używania bytu z powodu przekonania, że wszystkie duchy - ludzkie i nie-ludzkie - są ze sobą powiązane.

Odrzucenie dualizmu kartezjańskiego

Współcześni ludzie sytuują się na płaszczyźnie kartezjańskiej, z umysłem i materią przeciwstawnymi i niezwiązanymi. Na przykład koncepcja łańcucha pokarmowego wskazuje, że połączenie między różnymi gatunkami służy wyłącznie konsumpcji, rozkładowi i regeneracji.

Animaliści odrzucają ten kontrast przedmiotowo-przedmiotowy dualizmu kartezjańskiego, zamiast tego pozycjonują wszystkie rzeczy w relacji do siebie. Na przykład Jainowie przestrzegają surowych diet wegetariańskich lub wegańskich, które są zgodne z ich pokojowymi przekonaniami. Według Jainsa akt jedzenia jest aktem przemocy wobec spożywanej rzeczy, dlatego ograniczają przemoc do gatunku najmniej zmysłów, zgodnie z doktryną dżinizmu.

Źródła

Arystoteles. On The Soul: and Other Psychological Works, przetłumaczone przez Freda D. Millera, Jr., red. Kindle, Oxford University Press, 2018.
Balikci, Asen. „The Netsilik Inuit Today”. Etudes / Inuit / Studieso, vol. 2, nr 1, 1978, s. 111–119.
Grimes, Ronald L. Readings in Ritual Studies . Prentice-Hall, 1996.
Harvey, Graham. Animizm: szacunek dla żywego świata . Hurst & Company, 2017.
Kolig, Erich. „Australijskie aborygeńskie systemy totemiczne: struktury władzy”. Oceania, vol. 58, nr 3, 1988, s. 212–230., Doi: 10.1002 / j.1834-4461.1988.tb02273.x.
Laugrand Frédéric. Inuitowski szamanizm i chrześcijaństwo: przemiany i przemiany w XX wieku ur. McGill-Queens University Press, 2014.
O'Neill, Dennis. „Wspólne elementy religii”. Antropologia religii: wprowadzenie do religii ludowej i magii, Wydział Nauk Behawioralnych, Palomar College, 11 grudnia 2011 r., Www2.palomar.edu/anthro/religion/rel_2.htm.
Platon. The Republic, przetłumaczone przez Benjamina Jowella, red. Kindle, Enhanced Media Publishing, 2016.