WYOBRAŹ SOBIE ŻYCIE ASCEZY - CHRZEŚCIJAŃSTWO

Asceza to praktyka samozaparcia w celu zbliżenia się do Boga. Może obejmować takie dyscypliny, jak post, celibat, noszenie prostej lub niewygodnej odzieży, ubóstwo, pozbawienie snu oraz w skrajnych formach, biczowanie i samookaleczanie.

Termin pochodzi od greckiego słowa ask sis, co oznacza trening, ćwiczenie lub ćwiczenia fizyczne.

Korzenie ascezy w historii Kościoła

Asceza była powszechna we wczesnym Kościele, kiedy chrześcijanie gromadzili swoje pieniądze i praktykowali prosty, skromny styl życia. Przybrał bardziej surowe formy w życiu pustynnych ojców, pustelników-kotwicowisk, którzy żyli osobno od innych na pustyni w Afryce Północnej w trzecim i czwartym wieku. Wzorowali swoje życie na Janie Chrzcicielu, który żył na pustyni, nosił wielbłądzie włosy i żywił się szarańczą i dzikim miodem.

Ta praktyka ścisłego samozaparcia otrzymała aprobatę od wczesnego kościoła ojca Augustyna (354-430 ne), biskupa Hippo w Afryce Północnej, który napisał regułę lub zbiór instrukcji dla mnichów i mniszek w swojej diecezji.

Zanim nawrócił się na chrześcijaństwo, Augustyn spędził dziewięć lat jako Manichee, religia praktykująca ubóstwo i celibat. Był również pod wpływem deprywacji pustynnych ojców.

Argumenty za i przeciw ascezie

Teoretycznie asceza ma usuwać światowe przeszkody między wierzącym a Bogiem. Pozbycie się chciwości, ambicji, dumy, seksu i przyjemnego jedzenia ma na celu ujarzmienie natury zwierzęcej i rozwój natury duchowej.

Jednak wielu chrześcijan wykonało skok, że ludzkie ciało jest złe i musi być brutalnie kontrolowane. Korzystali z Listu do Rzymian 7: 18-25:

„Bo wiem, że we mnie, a więc w ciele, nic dobrego nie mieszka. Bo pragnę czynić to, co słuszne, ale nie potrafię tego dokonać. Bo nie czynię dobra, którego pragnę, ale zło, którego nie chcę, jest tym, co robię dalej. Teraz, gdy robię to, czego nie chcę, to już nie ja to robię, ale grzech, który mieszka we mnie. Tak więc uważam, że jest to prawo, które kiedy chcę czynić dobro, zło jest pod ręką, bo lubię prawo Boże, w moim wnętrzu, ale widzę w moich członkach inne prawo toczące wojnę z prawem mojego umysłu i uwięzione przeze mnie grzechu, który mieszka w moich członkach. Nieszczęsny człowieku, kim jestem! Który wybawi mnie z tego ciała śmierci? Bogu niech będą dzięki Jezusowi Chrystusowi, naszemu Panu! Tak więc ja sam służę Bożemu prawu moim umysłem, ale z moje ciało, służę prawu grzechu ”. (ESV)

I 1 Piotra 2:11:

„Umiłowani, wzywam was jako przybyszów i wygnańców, abyście powstrzymali się od namiętności ciała, które toczą wojnę przeciwko waszej duszy”. (ESV)

Zaprzeczeniem tej wiary jest fakt, że Jezus Chrystus został wcielony w ludzkie ciało. Kiedy ludzie we wczesnym kościele próbowali promować ideę cielesnego zepsucia, zrodziło się wiele herezji, że Chrystus nie był w pełni człowiekiem i w pełni Bogiem.

Oprócz dowodu wcielenia Jezusa, apostoł Paweł ustanowił rekord prosto w 1 Koryntian 6: 19-20:

„Czy nie wiecie, że wasze ciała są świątyniami Ducha Świętego, który jest w was, który otrzymaliście od Boga? Nie jesteście swoimi; zostaliście kupieni za cenę. Dlatego czcijcie Boga swoimi ciałami”. (NIV)

Przez stulecia asceza stała się podstawą monastycyzmu, praktyki izolowania się od społeczeństwa, aby skupić się na Bogu. Nawet dzisiaj wielu mnichów ze Wschodniego Kościoła Prawosławnego oraz mnichów rzymskokatolickich, takich jak mnichowie trapistów, praktykują posłuszeństwo, celibat, jedzą proste jedzenie i noszą proste szaty. Niektórzy nawet ślubują milczenie.

Wiele społeczności amiszów praktykuje także ascezę, odmawiając sobie takich rzeczy jak elektryczność, samochody i nowoczesne ubrania, aby zniechęcić dumę i światowe pragnienia.