Bóg jest powszechnie przedstawiany jako wieczny; istnieje jednak więcej niż jeden sposób na zrozumienie pojęcia wiecznego. Z jednej strony, Bóg może być uważany za wieczny, , co oznacza, że Bóg istniał przez cały czas. Z drugiej strony, Bóg może być uważany za nieskończony, , co oznacza, że Bóg istnieje poza czasem, nieograniczony procesem przyczyny i skutku.
Wszystko wiedzący
Idea, że Bóg powinien być wieczny w sensie ponadczasowości, częściowo wynika z tego, że Bóg jest wszechwiedzący, chociaż zachowujemy wolną wolę. Jeśli Bóg istnieje poza czasem, wówczas może obserwować wszystkie wydarzenia w całej naszej historii, jakby były one jednoczesne. Zatem Bóg wie, co trzyma nasza przyszłość, nie wpływając również na naszą obecną lub naszą wolną wolę.
Analogię tego można przedstawić Tomaszowi z Akwinu, który napisał, że Ten, który idzie drogą, nie widzi tych, którzy za nim podążają; podczas gdy ten, który widzi całą drogę z wysokości, widzi natychmiast wszystkich podróżujących nią. Uważa się zatem, że ponadczasowy bóg obserwuje jednocześnie cały bieg historii, tak jak człowiek może obserwować wydarzenia wzdłuż całej od razu droga.
Ponadczasowy
Ważniejszą podstawą do zdefiniowania wiecznego jako bezczasu jest starożytna grecka idea, że doskonały bóg musi być również niezmiennym bogiem. Doskonałość nie pozwala na zmianę, ale zmiana jest konieczną konsekwencją każdej osoby, która doświadcza zmieniających się okoliczności procesu historycznego. Zgodnie z filozofią grecką, szczególnie tą, którą można znaleźć w neoplatonizmie, który odegrałby ważną rolę w rozwoju teologii chrześcijańskiej, najbardziej realna istota istniała doskonale i niezmiennie poza problemami i troskami naszego świata.
Zaangażowany
Natomiast wieczny w sensie wieczności zakłada Boga, który jest częścią historii i działa w niej. Taki bóg istnieje z biegiem czasu, podobnie jak inne osoby i rzeczy; jednak, w przeciwieństwie do innych osób i rzeczy, taki bóg nie ma początku ani końca. Prawdopodobnie wieczny Bóg nie może poznać szczegółów naszych przyszłych działań i wyborów bez naruszania naszej wolnej woli. Pomimo tej trudności koncepcja przetrwania jest bardziej popularna wśród przeciętnych wierzących, a nawet wielu filozofów, ponieważ jest łatwiejsza do zrozumienia i dlatego bardziej zgodna z religijnymi doświadczeniami i tradycjami większości ludzi .
Istnieje kilka argumentów przemawiających za tym, że Bóg jest zdecydowanie na czas. Na przykład uważa się, że Bóg żyje, ale życie to szereg zdarzeń, które muszą nastąpić w pewnych ramach czasowych. Co więcej, Bóg działa i powoduje, że coś się dzieje, ale działania są zdarzeniami, a związek przyczynowy jest powiązany ze zdarzeniami, które (jak już wspomniano) zakorzenione są w czasie.
Atrybut wiecznego jest jednym z tych, w których konflikt między greckim a żydowskim dziedzictwem teizmu filozoficznego jest najbardziej oczywisty. Zarówno pisma żydowskie, jak i chrześcijańskie wskazują na Boga, który jest wieczny, działa w ludzkiej historii i jest bardzo zdolny do zmian. Teologia chrześcijańska i neoplatońska są jednak często oddane Bogu, który jest tak doskonale idealny i daleko poza typem istnienia, rozumiemy, że nie jest on już rozpoznawalny.
Być może jest to jeden ze wskaźników istotnej wady założeń leżących u podstaw klasycznych koncepcji dotyczących tego, co stanowi doskonałość . Dlaczego doskonałość musi być czymś, co wykracza poza naszą zdolność do rozpoznania i zrozumienia? Dlaczego argumentuje się, że niemal wszystko, co czyni nas ludźmi i sprawia, że nasze życie jest warte czegoś, co szkodzi doskonałości?
Te i inne pytania stwarzają poważne problemy dla stabilności argumentu, że Bóg musi być ponadczasowy. Jednak wieczny Bóg to inna historia. Taki Bóg jest bardziej zrozumiały; jednak cecha wieczności ma tendencję do konfliktu z innymi neoplatońskimi cechami, takimi jak doskonałość i niezmienność. Tak czy inaczej, zakładanie, że Bóg jest wieczny, nie jest pozbawione problemów.
