Ile naszego życia marnujemy na duszenie rzeczy, których nie możemy zmienić? A może dymiąc, martwiąc się, żałując, przeżuwając, a czasem unikając ? O ile bylibyśmy szczęśliwsi, gdybyśmy mogli nauczyć się odpuszczać ? Czy praktyka buddyjska pomaga nam nauczyć się odpuszczać?
Oto przykład odpuszczenia: Istnieje słynna historia o dwóch podróżujących mnichach buddyjskich, którzy musieli przepłynąć szybką, ale płytką rzekę. Ładna młoda kobieta stała na pobliskim brzegu i również musiała przejść, ale bała się i poprosiła o pomoc. Dwóch mnichów złożyło śluby, że nigdy nie dotkną kobiety - musieli być mnichami Theravada - i jeden mnich zawahał się. Ale drugi podniósł ją i zaniósł na drugą stronę rzeki, delikatnie opuszczając po drugiej stronie.
Dwaj mnisi kontynuowali swoją podróż w milczeniu przez jakiś czas. Potem ktoś wyrzucił z siebie: „Przysięgłeś nigdy nie dotykać kobiety! Jak mogłeś ją tak podnieść?”
A drugi powiedział: „Bracie, posadziłem ją co najmniej godzinę temu. Dlaczego nadal ją nosisz?”
Odpuszczenie nie jest łatwe
Chciałbym móc powiedzieć, że istnieje prosty trzyetapowy sposób resetowania mechanizmu duszenia, ale nie ma go. Mogę powiedzieć, że konsekwentne praktykowanie ścieżki buddyjskiej znacznie ułatwi odpuszczenie, ale większość z nas zajmuje trochę czasu i wysiłku.
Zacznijmy od analizy. Mówimy tutaj o przywiązaniu . „Przywiązanie” w sensie buddyjskim nie polega na tworzeniu więzi miłości i przyjaźni. (I proszę jasno powiedzieć, że nie ma nic złego w tworzeniu więzi miłości i przyjaźni.) Buddyści często używają „przywiązania” bardziej w znaczeniu „przywiązania”.
Korzeniem przywiązania jest fałszywa wiara w odrębne ja. Zdaję sobie sprawę, że jest to trudne nauczanie buddyzmu, ale ma ono kluczowe znaczenie w buddyzmie. Ścieżka buddyjska to proces rozpoznawania zasadniczej nierzeczywistości jaźni.
Stwierdzenie, że jaźń jest „nierealna”, nie jest tym samym, co powiedzenie, że nie istniejesz. Istniejecie, ale nie tak, jak myślicie. Budda nauczał, że ostateczną przyczyną naszego nieszczęścia, naszego niezadowolenia z życia jest to, że nie wiemy, kim jesteśmy. Myślimy, że „ja” jest czymś wewnątrz naszej skóry, a to, co tam jest, „wszystko inne”. Ale to, powiedział Budda, jest okropną iluzją, która utrzymuje nas w pułapce samsary. A potem trzymamy się tego i tamtego z powodu naszej niepewności i nieszczęścia.
W pełni docenianie nierzeczywistości oddzielnego, ograniczonego ja jest jednym z opisów oświecenia. A realizacja oświecenia jest dla większości z nas czymś więcej niż weekendowym projektem. Ale dobrą wiadomością jest to, że nawet jeśli nadal nie masz doskonałego zrozumienia - co dotyczy prawie nas wszystkich - praktyka buddyjska może ci bardzo pomóc w odpuszczeniu.
Uważność wraca do domu dla siebie
W buddyzmie uważność jest czymś więcej niż medytacją. Jest to świadomość całego ciała i umysłu w chwili obecnej.
Nauczyciel buddyjski Thich Nhat Hanh powiedział: Uważam uważność za praktykę bycia w pełni obecnym i żywym, zjednoczonym ciałem i umysłem. Uważność to energia, która pomaga nam wiedzieć, co dzieje się w chwili obecnej
Dlaczego to jest ważne? Jest to ważne, ponieważ uważność jest przeciwieństwem duszenia, wkurzania, martwienia się, żałowania, przeżuwania i unikania. Kiedy jesteś zagubiony w zmartwieniach lub stresie, jesteś zagubiony . Uważność wraca do domu.
Nauka utrzymywania uważności przez więcej niż kilka sekund na raz jest niezbędną umiejętnością dla buddysty. W większości szkół buddyzmu nauka tej umiejętności rozpoczyna się od medytacyjnego skupienia oddechu. Stań się tak skoncentrowany na doświadczeniu oddychania, że wszystko inne odpada. Rób to przez chwilę każdego dnia.
Nauczyciel Soto Zen, Shunryu Suzuki, powiedział: W praktyce zazen [medytacja zen] mówimy, że twój umysł powinien koncentrować się na oddychaniu, ale sposobem na utrzymanie go w spokoju jest zapomnienie o sobie i po prostu siedzenie i poczuj oddech
Dużą częścią uważności jest nauczenie się nie osądzać ani innych, ani siebie. Na początku będziesz się koncentrować przez kilka sekund, a potem zrozumiesz, nieco później, że tak naprawdę martwisz się o rachunek wizowy. To normalne. Po prostu ćwicz to trochę codziennie, a ostatecznie stanie się łatwiejsze.
Spokój, odwaga, mądrość
Być może znasz Modlitwę Serenity, której autorem jest chrześcijański teolog Reinhold Niebuhr. To idzie
Boże, daj mi spokój, by zaakceptować rzeczy, których nie mogę zmienić,
Odwaga, by zmieniać rzeczy, które potrafię,
I mądrość, by poznać różnicę.
W buddyzmie nie ma nauk o Bogu monoteizmu, ale poza Bogiem, podstawowa filozofia wyrażona tutaj polega głównie na odpuszczaniu.
Uważność pomoże między innymi docenić fakt, że cokolwiek to jest duszenie, dymienie, martwienie się itp., Nie jest prawdziwe . A przynajmniej w tej chwili nie jest to prawda . To jest duch w twoim umyśle.
Możliwe, że coś cię martwiło, co było prawdziwe w przeszłości. I może być tak, że w przyszłości może się zdarzyć coś, co okaże się bolesne. Ale jeśli te rzeczy nie dzieją się tu i teraz, to nie są prawdziwe tu i teraz . Ty je tworzysz. A kiedy będziesz w stanie to w pełni docenić, możesz pozwolić im odejść.
Z pewnością jeśli możesz coś zrobić, aby poprawić sytuację, powinieneś to zrobić. Ale jeśli nic nie możesz zrobić, nie zastanawiaj się nad tym. Oddychaj i wróć do domu.
Owoce praktyki
Gdy twoja zdolność do zachowania uważności stanie się silniejsza, przekonasz się, że możesz rozpoznać, że zaczynasz dusić się bez zagubienia się w niej. A potem możesz powiedzieć „Okej, znów duszę”. Samo bycie świadomym tego, co czujesz, sprawia, że „duszenie” jest mniej intensywne.
Uważam, że powrót do skupienia oddechu na kilka chwil powoduje rozpad stresu i (zwykle) odpadnięcie. Muszę jednak podkreślić, że dla większości z nas ta zdolność nie pojawia się z dnia na dzień. Możesz od razu nie zauważyć dużej różnicy, ale jeśli będziesz się jej trzymać, to naprawdę pomoże.
Nie ma czegoś takiego jak życie bez stresu, ale uważność i uczenie się odpuszczania rzeczy powstrzymują stres przed jedzeniem życia.
