Budda nauczał, że szczęście jest jednym z Siedmiu Czynników Oświecenia. Ale czym jest szczęście? Słowniki mówią, że szczęście to szereg emocji, od zadowolenia po radość. Możemy myśleć o szczęściu jako o efemerycznej rzeczy, która unosi się i wypływa z naszego życia, o podstawowym celu naszego życia lub wręcz przeciwnie o „smutku”.
Jedno słowo „szczęście” z wczesnych tekstów palijskich to piti, które jest głębokim spokojem lub zachwytem. Aby zrozumieć nauki Buddy dotyczące szczęścia, ważne jest zrozumienie piti.
Prawdziwe szczęście to stan umysłu
Kiedy Budda wyjaśnił te rzeczy, fizyczne i emocjonalne uczucia ( wedana ) odpowiadają przedmiotowi lub przywiązują się do niego. Na przykład wrażenie słuchu powstaje, gdy organ zmysłu (ucho) styka się z przedmiotem zmysłu (dźwiękiem). Podobnie zwykłe szczęście jest uczuciem, które ma przedmiot, na przykład szczęśliwe wydarzenie, zdobycie nagrody lub noszenie całkiem nowych butów.
Problem ze zwykłym szczęściem polega na tym, że nigdy nie trwa on, ponieważ przedmioty szczęścia nie trwają. Niedługo po szczęśliwym wydarzeniu następuje smutne, a buty się zużywają. Niestety większość z nas przechodzi przez życie, szukając rzeczy, które „uczynią nas szczęśliwymi”. Ale nasza radosna „poprawka” nigdy nie jest trwała, dlatego wciąż szukamy.
Szczęście, które jest czynnikiem oświecenia, nie zależy od przedmiotów, ale jest to stan umysłu kultywowany poprzez dyscyplinę umysłową. Ponieważ nie jest zależny od nietrwałego obiektu, nie przychodzi i nie odchodzi. Osoba, która kultywowała piti, nadal odczuwa skutki przejściowych emocji . Szczęścia lub smutku, ale ceni sobie ich nietrwałość i zasadniczą nierealność. Nie nieustannie chwyta za rzeczy pożądane, unikając przy tym niechcianych rzeczy.
Po pierwsze szczęście
Większość z nas pociąga dharma, ponieważ chcemy pozbyć się wszystkiego, co naszym zdaniem czyni nas nieszczęśliwymi. Możemy myśleć, że jeśli urzeczywistnimy oświecenie, będziemy cały czas szczęśliwi.
Ale Budda powiedział, że nie tak to działa. Nie urzeczywistniamy oświecenia, aby znaleźć szczęście. Zamiast tego nauczył swoich uczniów, jak kultywować mentalny stan szczęścia, aby osiągnąć oświecenie.
Nauczyciel Theravadin, Piyadassi Thera (1914-1998), powiedział, że piti jest „własnością umysłową ( cetasika ) i cechą, która wypełnia zarówno ciało, jak i umysł”. On kontynuował,
„Człowiek pozbawiony tej jakości nie może podążać drogą oświecenia. Powstanie w nim ponura obojętność wobec dhammy, niechęć do praktyki medytacji i chorobliwe manifestacje. Dlatego jest bardzo konieczne, aby człowiek dążył aby osiągnąć oświecenie i ostateczne wyzwolenie z kajdan samsary, która wielokrotnie wędrowała, powinna starać się kultywować najważniejszy czynnik szczęścia ”.
Jak pielęgnować szczęście
W książce „Sztuka szczęścia”, Jego Świątobliwość Dalajlama powiedział: „Tak więc praktyka Dharmy jest ciągłą walką wewnątrz, zastępując poprzednie negatywne uwarunkowania lub przyzwyczajenia nowymi pozytywnymi uwarunkowaniami”.
Jest to najbardziej podstawowy sposób kultywowania piti. Przepraszam; brak szybkich poprawek lub trzy proste kroki do trwałej błogości.
Dyscyplina mentalna i kultywowanie zdrowych stanów mentalnych są kluczowe dla praktyki buddyjskiej. Zazwyczaj koncentruje się to na codziennej medytacji lub praktyce intonowania i ostatecznie rozszerza się na całą Ośmioraką Ścieżkę.
Ludzie często myślą, że medytacja jest jedyną istotną częścią buddyzmu, a reszta to tylko fanaberia. Ale tak naprawdę buddyzm jest kompleksem praktyk, które współpracują ze sobą i wspierają się nawzajem. Codzienna praktyka medytacyjna sama w sobie może być bardzo korzystna, ale jest trochę jak wiatrak z kilkoma brakującymi ostrzami nie działa tak dobrze, jak jeden z wszystkimi jego częściami.
Nie bądź przedmiotem
Powiedzieliśmy, że głębokie szczęście nie ma celu. Więc nie rób z siebie przedmiotu. Tak długo, jak szukasz szczęścia dla siebie, nie znajdziesz niczego poza chwilowym szczęściem.
Wielebny dr Nobuo Haneda, kapłan i nauczyciel Jodo Shinshu, powiedział: „Jeśli zapomnisz o swoim indywidualnym szczęściu, to jest ono szczęściem zdefiniowanym w buddyzmie. Jeśli problem twojego szczęścia przestaje być problemem, jest to szczęście zdefiniowane w Buddyzm."
To sprowadza nas z powrotem do szeroko rozumianej praktyki buddyzmu. Mistrz Zen Eihei Dogen powiedział: „Studiowanie Drogi Buddy oznacza studiowanie jaźni; studiowanie jaźni oznacza zapomnienie o jaźni; zapomnienie o jaźni oznacza oświecenie przez dziesięć tysięcy rzeczy”.
Budda nauczał, że stres i rozczarowanie w życiu ( dukkha ) pochodzą z pragnienia i chwytania. Ale u podstaw pragnienia i chwytania jest ignorancja. A ta ignorancja ma prawdziwą naturę rzeczy, w tym nas samych. Kiedy ćwiczymy i rozwijamy się w mądrości, stajemy się coraz mniej skupieni na sobie i bardziej troszczymy się o dobro innych (patrz „Buddyzm i współczucie”).
Nie ma na to skrótów; nie możemy zmusić się do mniej samolubstwa. Bezinteresowność wyrasta z praktyki.
W wyniku tego, że jesteśmy mniej skoncentrowani na sobie, mniej zależy nam na znalezieniu „poprawki” szczęścia, ponieważ pragnienie poprawki traci kontrolę. Jego Świątobliwość Dalajlama powiedział: „Jeśli chcesz, aby inni byli szczęśliwi, praktykuj współczucie; a jeśli chcesz, abyś był szczęśliwy, praktykuj współczucie”. Brzmi prosto, ale wymaga praktyki.
